Άλλο ένα Euro ξεκινάει…

Το Σάββατο 7 Ιουνίου ξεκινάει το Euro. Για εμάς τους Έλληνες ξεκινάει στις 10 του μηνός, αλλά επειδή το Euro δεν είναι μόνο Ελλάδα, σε αυτό το άρθρο θα σχολιάσουμε τους ομίλους και θα κάνουμε μια πρόβλεψη.

Όμιλος Α
Σε αυτόν τον όμιλο η Ελβετία είναι ο αδύναμος κρίκος και δεν υπάρχει περίπτωση να προκριθεί αλλά μπορεί να κάνει ζημίες στις άλλες ομάδες αποσπώντας καμία ισοπαλία. Η Πορτογαλία και Τσεχία είναι φαβορί για τις δυο πρώτες θέσεις αλλά η Τουρκία είναι μια πάρα πολύ δυνατή ομάδα η οποία στην μέρα της μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο.
Πρόβλεψη: 1)Πορτογαλία 2)Τσεχία 3)Τουρκία 4)Ελβετία

Όμιλος Β
Η Γερμανία έπεσε στον πιο εύκολο όμιλο του Euro και είναι φαβορί για την πρώτη θέση. Η Αυστρία είναι ο αδύναμος κρίκος αυτού του ομίλου και δεν μπορεί να προκριθεί. Οπότε έχουμε Κροατία και Πολωνία να κοντράρονται για την δεύτερη θέση. Και οι δυο ομάδες πήγαν εκπληκτικά στα προκριματικά αλλά πιστεύω πως η Κροατία έχει καλύτερη ομάδα από την Πολωνία.
Πρόβλεψη: 1)Γερμανία 2)Κροατία 3)Πολωνία 4)Αυστρία

Όμιλος Γ
Όμιλος φωτιά. Και οι τέσσερις ομάδες μπορούν να προκριθούν. Δυστυχώς η Ρουμανία έχει τις λιγότερες πιθανότητες και μάλλον θα πάρει την τέταρτη θέση. Η Ολλανδία και φέτος έχει εκπληκτικούς παίχτες αλλά με τον Φαν Μπάστεν στο πάγκο δεν νομίζω να φτάσει μακριά. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία είναι φαβορί για την πρώτη θέση, ενώ πιστεύω πως η Γαλλία κουτσά στραβά θα πάρει την δεύτερη θέση.
Πρόβλεψη: 1)Ιταλία 2)Γαλλία 3)Ολλανδία 4)Ρουμανία

Όμιλος Δ
Και οι τέσσερις ομάδες δεν εντυπωσίασαν στα φιλικά και θα είναι δύσκολη η πρόβλεψη. Πιστεύω πως η πρώτη αγωνιστική θα κρίνει πολλά. Η Σουηδία έχει καλή ομάδα αλλά πιστεύω πως είναι στα μέτρα της Ελλάδας. Η Ρωσία είναι πολύ καλύτερη από το 2004 και πιστεύω πως έχει την Ελλάδα άνετα. Η Ισπανία και φέτος είναι γεμάτη αστέρες και φυσικά είναι φαβορί του ομίλου. Η Ελλάδα απογοήτευσε στα φιλικά αλλά οι παίχτες φαίνονται πολύ σίγουροι. Επίσης είναι σίγουρο ότι έχουν πολύ άγχος πράγμα που δεν θα μας βγει σε καλό. Ελπίζω να διαψεύσουν την πρόβλεψη μου και να πάρουν την πρόκριση.
Πρόβλεψη: 1)Ισπανία 2)Ρωσία 3)Ελλάδα 4)Σουηδία

Εθνική Ελλάδος Γειά Σου !!

Παιδιά θα είμαι σύντομος.

Πιστεύω πως θα τα πάμε χάλια. Ναι. Κάτι μου θυμίζει το μουντιάλ του 1994.
Σίγουρα τα παιδιά και ο Ρεχάγκελ κάνανε κάτι απίστευτο πριν 4 χρόνια, σίγουρα ειναι σε σχετική φόρμα, αλλα... διακρίνω υπερβολική σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Επίσης οι αντίπαλοί μας, μας γνωρίζουν.

Για αυτό λοιπόν και εγώ λέω:
Θα φάμε τα μούτρα μας. Προβλέπω 3 ήττες, όχι με μεγάλα σκορ, 1-0, 2-0, 2-1, κάτι τέτοιο...

Warrel Dane - Praises To The War Machine

Πρώτο solo album για τον Warrel Dane των Nevermore… Από που να αρχίσουμε;

Ας αρχίσουμε από το cover του δίσκου που μου γεννά συνειρμούς: (Η προσπάθεια να βρούμε την χαμένη μας αθωότητα. Η τραγική διαπίστωση οτι δεν ήμασταν ποτέ αθώοι, όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Η αποδοχή του επερχόμενου τέλους; ) Απλά υπέροχο. Ο Dane δεν έχει κρύψει μέσω των Nevermore τις γλυκόπικρες σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και στο solo album του δεν κάνει εξαιρέσεις. Αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση γίνεται φανερή από το cover κιόλας, αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Βρίσκεται διάχυτη στους στίχους και στην ατμόσφαιρα του album.

Πρώτη εντύπωση απο την ακρόαση του album: ο Warrel δεν μπορεί να ξεφορτωθεί εύκολα την Nevermore-ίλα που κουβαλά. Την μεταφέρει αν όχι αυτούσια (πως θα μπορούσε άλλωστε χωρίς το ταλέντο και τη συνθετική δεινότητα των υπόλοιπων μελών της μπάντας), τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που το «Praises To The War Machine» ακούγεται σχεδόν σαν κυκλοφορία των Nevermore.

Διαφορές βέβαια με το στυλ των Nevermore υπάρχουν. Ούτε τα drums ούτε οι κιθάρες έχουν τόσο κυρίαρχο ρόλο στην μουσική. Τα σολο είναι λιγότερο επιτηδευμένα / στηρίζονται στο συναίσθημα. Επίσης οι φόρμες των κομματιών είναι σαφώς απλούστερες (αν και ακόμα θα τα χαρακτήριζα progressive). Η παρουσία που ξεχωρίζει είναι σαφώς αυτή του Dane ο οποίος πειραματίζεται με την φωνή του και ειδικά στα πιο μαλακά κομμάτια ξεδιπλώνει μια πλευρά του που δεν έχουμε ξανακούσει. Επίσης οι στίχοι του είναι πολύ πιο προσωπικοί. Ίσως είναι οι πιο προσωπικοί που έχει γράψει απο την εποχή του Dreaming Neon Black αλλά και πολύ πιο διαφορετικοί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το “This Old Man” και το “Brother”. Το τελευταίο άρεσε ακόμα και στην αδελφή μου (μεγάλη υπόθεση).

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται για τον εκ νέου “βιασμό” κομματιού του Paul Simon στο “Patterns” και η πωρωτική διασκευή του “Lucretia My Reflection” των The Sisters Of Mercy! Highlights του album και τα δυο! Προσέξτε επίσης το “Let You Down”, το οποίο σίγουρα είναι ό,τι πιο “εμπορικό” έχει κυκλοφορήσει από μέλος των Nevermore μέχρι σήμερα (ναι, συνυπολογίζω το Dead Heart In A Dead World).

Για να κλείσω, πιστεύω οτι το πρώτο solo album του Dane στέκεται επάξια δίπλα σε ότι άλλο έχει δημιουργήσει. Προσωπικά προτιμώ τα πιο δυνατά κομμάτια του album με αγαπημένο το “The Day The Rats Went To War”. Να κάνω τώρα και τον δικηγόρο του διαβόλου; Ας τον κάνω. Κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει την ένσταση ότι με το να κάνει τον δίσκο του να ακούγεται σαν Nevermore, ο Dane έχασε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πειραματιστεί με άλλα είδη μουσικής και να ξεδιπλώσει ακόμα περισσότερο το αμφισβητούμενο (από μερικούς-λίγους) ταλέντο του. Απάντηση (ποιά ήταν η ερώτηση;) : Στα @ρχίδι@ μας, ο κόσμος που στήριξε τους Nevermore μέχρι σήμερα έχει αγαπήσει αυτόν τον ήχο. Όταν οι οπαδοί σου δεν είναι και τόσοι πολλοί δεν προσπαθείς να τους αποξενώσεις. Αυτό είναι ενα album με κύριο target audience τους φίλους των Nevermore. Όμως δεν αποκλείεται να αρέσει και σε άλλους! Ακούστε και αποφασίστε! Καλή ακρόαση!