Ingmar Bergman

O Bergman είχε ραντεβού με τον Άγιο Πέτρο το 1918, την χρονιά που γεννήθηκε αλλά άργησε να παραβρεθεί 89 χρόνια. Έφυγε τελικά ήσυχα στην επαρχία της Σουηδίας.

Ο Bergman μεγάλωσε σε ένα αυστηρό περιβάλλον, ο πατέρας του ήταν Λουθηρανός πάστορας και μία από τις πιο συχνές τιμωρίες του ήταν να κλειδώνεται στην ντουλάπα. Πήγε στην Στοκχόλμη να σπουδάσει αλλά παράτησε το πανεπιστήμιο (όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης!!) και αφοσιώθηκε στο θέατρο και έπειτα στο σινεμά. Σκηνοθέτησε 62 ταινίες και 170 θεατρικά. Συνήθως έγραφε ο ίδιος τα σενάριά του και όπως είπε αυτά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από σκελετοί που περιμένουν την σάρκα των εικόνων. Σκηνοθέτησε δύο από τις πιο γνωστές και χαρακτηριστικές ταινίες του την ίδια χρονιά, το 1957! Ήταν η «Έβδομη Σφραγίδα» και η «Άγριες Φράουλες». Οι Woody Allen, David Lynch, Stanley Kubrick, Robert Altman, Lars Von Trier, Krzysztof Kieślowski, Andrei Tarkovsky και ο Chan-wook Park έχουν δηλώσει πως είναι θεός (πάνω κάτω δηλαδή, εντάξει μην υπερβάλουμε! Ή μήπως να υπερβάλλουμε;;).

Αυτοεξορίστηκε στη Γερμανία όταν το 1976 κατηγορήθηκε για φοροαπαλλαγή και επέστρεψε πέντε χρόνια αργότερα με τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές. Η επόμενη και τελευταία ταινία του ήταν το Saraband, το 2003.

Όταν παρακολουθείς μια ταινία του, ακόμα και αν κάποιοι τις θεωρούν κουλτουριάρικες/βαρετές/βαρύγδουπες, είναι συγκλονιστικό και ξέρεις πως κάτι μεγάλο υπάρχει από πίσω, κάποιος συνέλαβε μια ιδέα και στην παρουσιάζει όπως την είδε μέσα στο κεφάλι του. Κάθε ταινία του είναι ένα ταξίδι στον κόσμο του Ingmar και κατ’ επέκταση στον εσωτερικό κόσμο του καθενός μας.

Οι ταινίες του (αυτές που έχω δει τουλάχιστον) εκτυλίσσονται στην Σουηδία, στην εξοχή της, στα κόκκινα ξύλινα σπιτάκια της και έχουν για πρωταγωνίστριες όμορφες ξανθές κοπέλες (δεν νομίζω να μπορείς να βρεις και άσχημες σουηδέζες βέβαια αλλά ας πούμε όμορφες σχετικά με τις λοιπές). Ίσως η περιγραφή μου να μην σας δίνει την σωστή εντύπωση για τον Bergman- ας την ξαναδιατυπώσω λοιπόν. Οι ταινίες του (αυτές που έχω δει τουλάχιστον) ασχολούνται με τις σχέσεις των ανθρώπων, τους αγώνες τους, τα όνειρα τους, τα αισθήματά τους, την εξουσία. Δεν έχω λόγια να περιγράψω σκηνές από τις «Άγριες Φράουλες» όπου ο παππούλης μπερδεύει αναμνήσεις και πραγματικότητα ή από το «Fanny och Alexander» όπου η κάμερα βρίσκεται στο ύψος των παιδιών και δίνει έτσι μια απειλητική όψη στα πάντα.

Μια συμβουλή που έδωσε είναι «να μη κανείς ποτέ μια ταινία δίχως νόημα», αν και ο ίδιος δεν ήταν πάντα σίγουρος για το νόημα των δικών του ταινιών.

Ο Bergman είναι ένας από τους μεγάλους και είμαι σίγουρος πως τώρα, κάπου, παίζει σκάκι με τον Kubrick και σχεδιάζουν την επόμενη ταινία τους, που θα προβληθεί στους κινηματογράφους του παραδείσου την Δευτέρα Παρουσία!!

Ας χαιρετήσουμε λοιπόν την μεγάλη αυτή προσωπικότητα

Vi alskar dig, Ingmar, du var basten!

Hej da!