Melt Banana - Cell Scape

Melt Banana
Cell Scape

Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους (σε αυτό το album τουλάχιστον) ποπ! Άλλοι τους καταχωρούν στο χώρο του Hardcore ή του Noisecore, ή του ανεκδιήγητου Japcore (λόγω της καταγωγής τους υποθέτω). Οι περισσότεροι δεν θεωρούν καν ότι αυτό που κάνουν οι Melt Banana είναι μουσική! Ποιοι έχουν δίκιο;

Ας τα πάρουμε απ’την αρχή: Η μουσική είναι κάφρικη. ΠΟΛΥ κάφρικη. No question about it! Στην βάση της είναι hardcore, παιγμένο στην ταχύτερη δυνατή ταχύτητα. Ο κιθαρίστας χρησιμοποιεί συνεχώς extended techniques (δεν πιστεύω ότι μπορεί να παίξει κανονικά) και «ξερνά» άφθονες απόκοσμες «στριγκλιές» από το βάναυσα κακοποιημένο όργανό του. Σοβαρά, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να βγάλει τέτοιους ήχους μια κιθάρα. Αν μη τι άλλο το παλληκάρι είναι πρωτότυπο. Η μπασίστρια του group παίζει κάτι δικά της τρελά σε «funk-Ur-g@y^3-cactUsjuiCe” στυλ, τα οποία ακούγονται αρκετά καθαρά παρά τον όλο χαμό που επικρατεί από την κιθάρα. Μπάσο και μίξη ήχου για σεμινάριο και επιστημονική μελέτη. O drummer τιμά επίσης τον τίτλο του και βαράει γρήγορα και με πολλές εναλλαγές (πως θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς με αυτούς που έμπλεξε;).

Και πάμε στην ιδιάζουσα περίπτωση της τραγουδίστριας… Σε ένα άλλο review που είχα διαβάσει για την μπάντα ο συγγραφέας το είχε θέσει εξαιρετικά όταν είπε πως «η φωνή της τραγουδίστριας δεν χρησιμοποιείται μελωδικά αλλά ουσιαστικά αποτελεί μέρος του drum kit» (ή κάπως έτσι). Η κοπέλα που είναι μακράν η πιο παλαβή vocalist που έχω ακούσει, κατακερματίζει με σαδισμό τους στίχους και τους εκτοξεύει σαν πολυβόλο (παραδόξως υπάρχουν στίχοι – δεν το πίστευα μέχρι που τους διάβασα) στον ακροατή. Όμως υπάρχουν και 2-3 τραγούδια στον δίσκο όπου χρησιμοποιεί και/ή μόνο «κανονικά» μελωδικά φωνητικά. Αυτά τα τραγούδια δεν είναι και οι πιο δυνατές στιγμές του album αλλά σίγουρα δείχνουν τις απεριόριστες δυνατότητες της μπάντας.

Οι στίχοι είναι απλά προσχηματικοί (βιντεοπαιχνίδια, φαντάσματα, WTF?), για να έχει κάτι να «φτύνει» η τραγουδίστρια. Όμως δεν θα σας ενοχλήσει καθόλου. Ίσα-ίσα προσθέτει κάφρο-points. Μοναδική ξενέρωτη στιγμή του album είναι το wannabe psychedelic instrumental δεκάλεπτο «έπος» που κλείνει το album. Booooring!!!