Fear and Loathing in Λάμπαινα

Το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρός σοφού λένε, και μάλλον έχουν δίκιο... Κρίμα που κανείς δεν το είπε στο φιλαράκι μου, γιατί εξακολουθεί να κάνει το ίδιο λάθος ξανά και ξανά. Με λίγα λόγια, βρέθηκα πάλι καλεσμένος του για διακοπές στην μαγευτική Λάμπαινα!

Φιλαράκι (σε ανύποπτο χρόνο): "Είσαι καλεσμένος αν θέλεις, να πάμε μαζί Λάμπαινα."
Εγώ (ξεκαθαρίζω άμεσα): "You're gonna need the cocaine."

Ναι καλά καταλάβατε, ένα νέο έπος είναι έτοιμο να γραφτεί (σε αυστηρά μη χρονολογική σειρά).

Τάβλι:

Οι αρχικες αποτυχίες δώσαν την θέση τους σε μικρές επιτυχίες και τις τελευταίες μέρες σε μεγάλες επιτυχίες. Μεγάλες δόσεις κωλοφαρδίας (;) αλλά και σωστές επιλογές οδήγησαν σε σκορ που με έκαναν πολύ-πολύ χαρούμενο. Δεν θα ήταν όμως πρέπον να γίνω αναλυτικότερος. :) Εδώ που τα λέμε, τα ξέχασα κιόλας!

Γεωτρήσεις:

Προσφιλές θέμα συζήτησης σε μισοαστείο/μισοσοβαρό ύφος (κυρίως μισοαστείο). Γεωτρήσεις για νερό, γεωτρήσεις για πετρέλαιο. Θεωρητικοί ωκεανοί γλυκού νερού κάτω από τα πόδια μας, και πατρικά κτηματάκια που πέρα από ελιές και ξυλοκερατιές έχουν τόσο μαύρο χρυσό που καλά θα κάνουμε να μην μάθουν γι'αυτά οι Αμερικάνοι! Η δική μου άποψη; Αν σκάψουμε αρκετά βαθιά φτάνουμε και μέχρι την Κίνα. Όλο και κάπου θα βρούμε νερό και πετρέλαιο στην διαδρομή! Ο μόνος μου φόβος είναι μην βουλιάξουμε πριν καν ξεκινήσουμε!

Χωριό "Πεύκο":

Ίσως δεν ξέρετε που είναι. Δεν σας αδικώ. Το μέρος στο οποίο βρίσκεται απλά δεν πλησιάζεται! Ατέλειωτος δρόμος με απότομες στροφές και απίστευτα στενός. Φρεσκοασφαλτοστρωμένος όμως! Δεν μπορώ να αποφύγω την σκέψη ότι οι ιδρυτές του χωριού πρέπει να είχαν ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Ή ότι ίσως επεδίωκαν να ξεφύγουν από τα εγκόσμια. Άλλο λόγο για να φτιάξει κανείς χωριό εκεί πάνω, δεν μπορώ να βρω. Ά ρε και να ξεμείνεις από τσιγάρα εκεί... Αν είστε αρκετά high και αποφασίσετε να το επισκεφτείτε, προτείνω να κάνετε την διαδρομή το βράδυ (για έξτρα δόσεις αδρεναλίνης)!

Γλωσσολογικά: "Αγκάνα"

Ήμασταν σε μια φάση που είχαμε πιει τα ουζάκια μας και τσακίζαμε κάτι ψαρομεζέδες σε μια παραλιακή ταβερνούλα. Και τότε χρησιμοποίησα αυτή την λέξη. Δεν θα επεκταθώ πολύ. Νόμιζα ό,τι ήταν πασίγνωστη. Στην οικογένειά μου τουλάχιστον την χρησιμοποιούμε πολύ συχνά (όσο συχνά τρώμε ψάρι), αντί της λέξης "ψαροκόκκαλο". Τελικά αποδείχθηκε πως όχι μόνο δεν είναι διαδεδομένη, αλλά δεν την βρήκα ούτε καν στο λεξικό. Ούτε και στο google (μερικές μέρες αργότερα). WTF? Ευτυχώς πάντως βρήκαμε ένα άτομο το οποίο την είχε ξανακούσει. Οπότε μάλλον δεν είμαστε τρελοί οικογενειακώς... Ή μήπως είμαστε; Το μόνο σίγουρο είναι ό,τι τίποτα δεν είναι σίγουρο πια! Ο κόσμος μου καταρρέει...

Fear and Loathing in Las Vegas:

Η ταινία δεν έτυχε της εκτίμησης που περίμενα από το φιλαράκι μου, όμως δεν χάνω τις ελπίδες μου γι' αυτόν. Κάποια μέρα θα μπει στον σωστό δρόμο... Απλά έχει επιλέξει να κάνει τον γύρο του κόσμου πρώτα. Το σέβομαι αυτό. Πέρα από τις φοβερές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών, αξίζει να σημειωθεί το εξίσου φοβερό setup που κάναμε για να δούμε την ταινία: Laptop των 17" (δικό μου) για να το δούμε σε "μεγάλη" οθόνη, και παράλληλα χρήση ενός netbook (του φίλου μου) για τον ήχο (λόγω των χαλασμένων ηχείων στο δικό μου laptop). Φορτώσαμε το αρχείο της ταινίας και στα δυο, και τα βάλαμε να παίζουν παράλληλα! Τεχνολογικό θαύμα 2010, ιιιιιι!!!!

The Big Game:

14 Αυγούστου: Μελιγαλάς - Ανδρούσα (6 x 6). Νικήτρια και κυπελλούχος η ομάδα του Μελιγαλά με 4-3, μετά από έναν αγώνα όλο ένταση και ανατροπές (ακόμα και αυτογκόλ), και με αποκορύφωμα μια αμφισβητούμενη απόφαση του διαιτητή στο τέλος του αγώνα, να ακυρώσει γκόλ της Ανδρούσας. Τι να πω... Εδώ αδικούνται ομάδες στο παγκόσμιο, η Ανδρούσα θα γλίτωνε; Πάντως ο αγώνας άξιζε πολύ περισσότερο από πολλά παιχνίδια του Ελληνικού πρωταθλήματος... Έτσι για να προβληματιζόμαστε...

Μοναστήρι Βουλκάνου:

Δεν με νοιάζει τελικά αν υπάρχει Θεός η όχι, και αν είναι λογικό ή παράλογο να πιστεύει κανείς. Αυτά τα ερωτήματα τελικά ΔΕΝ έχουν σημασία. Σημασία έχει αγαπητοί αναγνώστες ότι η διαδρομή προς το μοναστήρι υπάρχει. Και αυτή η μισάωρη (τρόπος του λέγειν - γιατί γύρω στην μια ώρα ήταν) ανηφορική διαδρομή που θα έκανε ακόμα και τον Hulk να ιδρώσει (παραδεχτείτε το, φέρατε την εικόνα στο μυαλό σας!), διανύθηκε από πλήθος πιστών (και απίστων - κρίνοντας από μένα) όλων των ηλικιών. Τελικά η πίστη των ανθρώπων είναι παντοδύναμο πράγμα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το θέαμα που εμφανίζει ο δρόμος προς το μοναστήρι Βουλκάνου την ημέρα της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ακόμα και τώρα, δεν είναι εύκολο να καθορίσω τα συναισθήματα που ένιωσα βλέποντας γιαγιάδες 80 ετών με μαγκούρες να κάνουν σιγά-σιγά και αδιαμαρτύρητα όλη αυτή την διαδρομή. Δέος για τα ψυχικά και σωματικά τους αποθέματα; Θλίψη για την δοκιμασία στην οποία υπέβαλλαν τους εαυτούς τους;
Όπως και να'χει, πιστεύω ακράδαντα ότι το μυστήριο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε οποιοδήποτε άλλο ναό χωρίς να βασανιστεί τόσος κόσμος. Όμως η πίστη του κόσμου ήθελε διέξοδο... Και αυτός υποψιάζομαι είναι ο βασικός λόγος που το μυστήριο τελέστηκε εκεί ψηλά. Για μένα πάντως, βασικό κίνητρο της ανάβασης ήταν η θέα, και το δροσερό αεράκι στην κορυφή! Και η καλή παρέα βεβαίως βεβαίως...
Μόνο μην μας πάρει χαμπάρι το ΔΝΤ, γιατί θα μας αρχίσουν στις ανηφόρες... If you know what I mean! Να δούμε τότε ποιός μας σώζει!

Χαρούπια:

Παιδιά, πρώτη φορά είδα και δοκίμασα χαρούπια (aka "ξυλοκέρατα"). Αν και είναι κυρίως τροφή για γουρούνια, λένε ότι αυτά έσωσαν τον λαό της Αθήνας στην κατοχή. Σε μεγάλη ποσότητα γίνονται και χαρουπάλευρο! Τι μαθαίνει κανείς, ε; Κρατάτε σημειώσεις: τώρα που έχουμε και την οικονομική κρίση, ζητήστε από την γιαγιά (ναί, ναί, την γιαγιά σας που έκλεισε τα 100 και την έχετε ξεχασμένη στην κουνιστή καρέκλα σε κάποια γωνιά) να σας δώσει συνταγές με βασικό συστατικό το χαρούπι. Θέλατε το μυστικό της μακροζωίας της γιαγιάς; Ορίστε!

Στέκι:

Κλασσικά το καστράκι! Καλή παρέα, όμορφες παρουσίες, γαμάτη θέα! Το έχουμε χτίσει αυτό το κάστρο, όχι με Rock 'n' Roll όπως έλεγε εκείνο το τραγούδι των Starship, αλλά με άφθονη μπύρα και στην περίπτωσή μου Malibu! Happy times!

Μουσικό highlight:

Εδώ θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά. Ακόμα και τώρα η επιλογή είναι δύσκολη. Θα μπορούσε ίσως να είναι το remix στο "Aquamarine" της Heather Nova από τον Chris Coco το οποίο με ξάφνιασε ευχάριστα όταν άρχισε να παίζει από ένα παραλιακό μπαράκι της Μεσσήνης, σε μια από τις μεσημεριανές μας εξορμήσεις. Το αυθεντικό "Aquamarine" δεν είναι και το πιο γνωστό κομμάτι από την επίσης σχετικά άγνωστη Heather, για την οποία έχω απεριόριστη εκτίμηση. To remix δεν ήταν καλύτερο από το αρχικό, άλλωστε πώς θα μπορούσε να ήταν; Εκτίμησα την προσπάθεια του Coco όμως... Άλλη επιλογή θα μπορούσε να ήταν το "What is love" του Haddaway. Αυτό το τραγουδάκι αν και αρκετά παλιό χρησιμοποιήθηκε ως ψυχολογικός πόλεμος σε δύσκολες μονομαχίες στο τάβλι και συνήθως έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα (δείτε το τάβλι section)!
http://www.youtube.com/watch?v=GFSg_gm36m4
Τελικά όμως θα μπορούσε να ήταν και ένα από τα διάφορα ρεμπέτικα που βρήκαν την σωστή στιγμή να παίξουν κατά την διάρκεια κάποιου από τα πολλά road trips που κάναμε...

Καλλιτεχνική άποψη / διεπαφή χρήστη:
















Φωτιά:

Και ότι λέγαμε ότι φέτος δεν είχαμε πολλές φωτιές... Τι θέλαμε και το είπαμε; Τι θέλαμε και το σκεπτόμασταν; Βράδυ Τρίτης βλέπουμε τον χαρακτηριστικό κόκκινο ουρανό που υποδηλώνει (surprise-surprise) φωτιά. Σε απόσταση μόνο 6-7 χιλιόμετρα από το χωριό. Παραμένουμε cool και πάμε για ποτάκι. Οι μέρες πυρασφάλειας για μένα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (ακούτε ψάριαααα;). Φωτιά το βράδυ... Χμμμ... Με ελαφρύ αεράκι... Λέτε να ήταν ατύχημα;! Δεν μπορεί, ατύχημα θα ήταν!
Σημείωση: την επόμενη μέρα, στο σπίτι μου πλέον, διάβασα στο ιντερνιέτι κάτι για 16 φωτιές στην Μεσσηνία. Μάλλον ατύχημα μωρέ... Και ανησυχούσαμε ότι κυκλοφορούν εμπρηστές ανάμεσά μας...

Lust moments:

Πρωί Τετάρτης. Περιμένω το ΚΤΕΛ. Στιγμές αποχωρισμού και βουβού πόνου (λέμε τώρα). Πρωτίστως όμως, στιγμές ανακεφαλαίωσης και απολογισμού. Φτάνει το λεωφορείο μου. Παίρνω τις σκέψεις μου μαζί μου. Λες ο φίλος μου να βρει άλλο αντίπαλο στο τάβλι, αντάξιό μου; Δεν θα το μάθω ποτέ με σιγουριά... There he goes, one of God's own prototypes...