Πυρκαγιές Παντού !

"Ο κρατικός μηχανισμός έχει κινητοποιηθεί..."

"...όλες οι μονάδες δίνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες..."

"...και αντιμετωπίζουν αυτήν την ώρα..."

"...την κυριότερη εστία..."

"...με αποτελεσματικότητα."

CocoRosie - Noah's Ark

CocoRosie
Noah's Ark

Με την ευκαιρία της συναυλίας που δίνουν σήμερα οι CocoRosie στο Gagarin 205 (μπορεί και να πήγαινα αν είχα οργανωθεί με παρέα), αποφάσισα να επισπεύσω την κριτική που ούτως ή άλλως θα έκανα για αυτό το ιδιαίτερο album τους. Here it comes…

Μέλι και ξύδι. Αυτές είναι οι δυο πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό μου όταν ακούω αυτό το διεστραμμένο album (φαίνεται και από το cover-art ακόμα) των σχετικά άγνωστων σε μένα CocoRosie (τους ανακάλυψα τυχαία). Και μετά μου δημιουργούνται εικόνες από εφιαλτικό παραμύθι, αποκύημα θαρρείς της φαντασίας ενός διαταραγμένου παιδικού μυαλού.

Η μουσική είναι απλή. Πολύ απλή. Το πιάνο δίνει την μελωδία και τα απανωτά samples (όχι, δεν είναι industrial) με ήχους της φύσης δίνουν την ψυχεδέλεια. Το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται σαν νανούρισμα (με southern-USA feeling) που βγήκε από τα 30's ή 40's (μην σας γελάσω κιόλας!! Χααααχααα!!). Η θεματολογία των στίχων όμως απέχει πολύ από νανουρίσματος. Συμμορίες, φυλακή κι άλλα τέτοια καλά.

Τώρα τα φωνητικά: Η κοπέλα που τραγουδάει (ή τραγουδάνε και οι δυο;) ακούγεται σαν κοριτσάκι on crack (μιλάω λες και έχω ακούσει εγώ κοριτσάκι on crack...) Αυτή είναι όμως η καλύτερη περιγραφή που μπορώ να κάνω. Τα φωνητικά μπορούν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο να μετατρέπονται από ιδιαίτερα εκνευριστικά σε ελκυστικά(;!). Αν θεωρείτε ότι τα φωνητικά της Bjork απευθύνονται σε εξεζητημένα γούστα, τότε δεν φαντάζεστε πόσο παραπάνω ισχύει αυτό για την περίπτωση των CocoRosie!!

ΔΕΝ το συνιστώ για να το ακούσετε με την μητέρα σας, ούτε με την κοπέλα σας, ούτε καν με τον καλύτερο φίλο σας. Ακούστε το μόνοι σας. Με κάτι τέτοια album ο δρόμος είναι μοναχικός...

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Σήμερα το πρωί κατά τις 9, ενώ κατευθυνόμουν με το αυτοκίνητο προς το ΤΕΙ έβλεπα με απορία τον ουρανό πάνω από το κέντρο της Αθήνας.

Μια μαυρίλα απλωνόταν πάνω από την τσιμεντούπολη και η Ακρόπολη μόλις που φαινόταν. Εντάξει, το γνωρίζω, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Επειδή όμως το φαινόμενο ήταν εξαιρετικά έντονο σήμερα μου έκανε εντύπωση. Σκεφτηκα: Όλη αυτή την μαυρίλα την ρουφάμε σε κάθε μας ανάσα. Δηλητηριάζουμε τον οργανισμό μας σε καθεμία από τις 28.800 ανάσες που παίρνουμε ανά ημέρα. Είναι υπέροχο που ζούμε ακόμη χωρίς σύντροφο κάποια από τις ασθένειες που σχετίζονται με το αναπνευστικό μας σύστημα.

Αν και πρωί, η θερμοκρασία είχε σκαρφαλώσει στους 30 βαθμούς Κελσίου. Φαντάσου πως θα είναι στις 3 το μεσημέρι, σκέφτομαι. Κόλαση με τα όλα της η πόλη της Αθήνας. Τα βασανιστήρια μόνο της λείπουν...

Είναι τρεις το μεσημέρι και μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο ενός συνάδελφου που το χτυπούσε ο ήλιος για κάμποση ώρα. Τα ευχάριστα νέα; Το αυτοκίνητο δεν έχει κλιματισμό. Τα βασανιστήρια που μας έλειπαν είναι εδώ! 50 βαθμοί, ζεστός αέρας απ' έξω και το μποτιλιάρισμα ...πανταχού παρών.

Διάβαζα στο διαδίκτυο για τον καύσωνα: «Θερμοπληξίες», «…νέο θύμα του καύσωνα ηλικιωμένος από την Κρήτη…», «...μην κυκλοφορείτε άσκοπα έξω...», «...σε εγρήγορση ο κρατικός μηχανισμός». Ένα μήνα πριν στο National Geographic: «Λιώνουν πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε! Η αρχή του Τέλους!»

Η αρχή του τέλους…Θέλω πολύ να δω αυτό το "τέλος". Να δω μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε τελικά. -30 βαθμούς την μια εβδομάδα του χειμώνα, 50 βαθμούς το παρατεταμένο καλοκαίρι. Και κάπου ανάμεσα στους καύσωνες, πάρτε και μερικές χιονοπτώσεις, έτσι για να δροσιστείτε και λίγο ρε αδερφέ.

Γιορτή της μουσικής

"Αν μπορέσαμε να χαρούμε την Αθήνα έτσι όπως ήταν στη παγκόσμια ημέρα της μουσικής για 3 μέρες, τότε, ίσως κάποτε να μπορούμε να τη χαιρόμαστε έτσι για πάντα."

Τάδε έφη ο γράφων, ενθυμούμενος τι απέγινε η ολυμπιακή εκεχειρία και συλλογίζεται…

Δεν είχα ξαναπαρακολουθήσει τη παγκόσμια ημέρα της μουσικής στη πρωτεύουσα και μιας το αίμα μου βράζει για κρεπάλες και διασκέδαση είπα να της δώσω μία ευκαιρία. Ομολογουμένως δε περίμενα να περάσω τόσο καλά. Τι η ζωή στους δρόμους, τι οι τουρίστες (αμ, αυτοί κι αν θα πήραν καλή εντύπωση!), τι οι ντόπιοι, τι τα δρώμενα και οι… συναυλίες βεβαίως βεβαίως.

Μα πόσα νέα συγκροτήματα ξεφύτρωσαν από το πουθενά;
Από ποτέ ο Αθηναίος χορεύει μόνος του και συμπαρασέρνει κόσμο από όλες τις φυλές;
Από πότε ο κόσμος τρέχει μέσα στους δρόμους για να προλάβει άλλα happenings;

Κι όλα αυτά, χωρίς ίχνος από μπουζούκι και δήθεν εντεχνο-λαικούρα και μάλιστα δωρεάν! Φαίνεται, κάτι αλλάζει σε αυτή τη πόλη και νιώθω χαρούμενος που θα συμμετέχω. Θα το πω με σιγουριά. Δεν μας έλειπε τίποτα από τη ζωή μίας ευρωπαϊκής πόλης. Ντάξει, τα παραλέω γιατί για να πω τη κακία μου, έριξα μια ματιά στα προγράμματα των υπολοίπων χωρών, μιας και η γιορτή θεωρείται παγκόσμια. Απογοήτευση. Αν εξαιρέσουμε τη Γαλλία (που αυτή ίδρυσε και τον θεσμό), και κανά δυό άλλες πόλεις η γιορτή είναι πέρα για πέρα τυπική. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιος από τους δύο (Ελλάδα VS Μεικτή Κόσμου, στο περίπου) είναι ξενέρωτοι. Και εδώ έρχεται η τραγική διαπίστωση. Ότι δυστυχώς, εμείς είμαστε αυτοί. Ναι αγαπητοί μου, όσοι συμφωνείτε με εμένα το έχετε ζήσει και το ξέρετε και όσοι όχι, δεν το έχετε ζήσει και δεν το ξέρετε. Θα μου πείτε είναι μέτρο σύγκρισης αυτό; Σαφώς και όχι, αλλά δεν είναι σκοπός του κειμένου αυτού να αναλύσουμε ποιος γλεντάει πιο πολύ ή ποιος «νομίζει ότι γλεντάει πιο πολύ».
Άλλωστε την πικρή αλήθεια όλη την ξέρουμε. Μετρήστε τον πληθυσμό της χώρας και τα μπουζουκομάγαζα. Για καθέναν μας υπάρχει και μία καρέκλα reserve. Δεν είναι τυχαίο. Μας λείπει αυτό το αλατοπίπερο από τη διασκέδαση και βρήκαμε ευκαιρία να ξεσπάσουμε στη γιορτή της μουσικής! Δηλαδή, τώρα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι του χρόνου; Ο ξένος μπορεί να ζει τέτοιες καταστάσεις 2 φορές το μήνα, και η τρίτη να τον αφήνει ασυγκίνητο... Τελοσπάντων, θα μπορούσα να γράφω για ώρες πάνω στο θέμα, αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στα λόγια με τα οποία άρχισα. Και για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια και βαρεθείτε θα τελειώσω με ένα άλλο βαρύγδουπο ρητό, αυτή τη φορά κλεμμένο από την super σειρά X-Files.

Η ζωή είναι εκεί έξω. (του ρου ρου ρου ρου ρου ρου...)

Kontroll

Kontroll(2003)

Μια πολύ καλή και πρωτότυπη ουγγρική ταινία. Η ταινία διαδραματίζεται μέσα στο μέτρο της Βουδαπέστης και δίνει μια άλλη διάσταση στους ελεγκτές του μετρό.Σκοτεινή, με αρκετή δόση χιούμορ αλλά και θρίλερ στοιχεία, όπως επίσης και πολύ καλή μουσική υπόκρουση. Πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα αλλά και για όσους είδαν αυτήν την ταινία κατακτώντας και ένα βραβείο στο φεστιβάλ των Κανών. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογια:82%
Imdb

Trailer

Βαβέλ...

Και καθώς πλησιάζουμε στην εξεταστική του Ιουνίου, που καιρός για comics....ΧΑ! Νομίζετε! Και όμως, πάντα υπάρχει χρόνος. Αυτή την φορά δεν θα μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο. Θα μιλήσω γενικά και αόριστα.
Το 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Βαβέλ τελείωσε και απο τις πληροφορίες που είχα, οι μέρες της διοργάνωσης κύλισαν όμορφα με πολύ κόσμο, με ενδιαφέρουσες εκθέσεις και με αρκετές νέες κυκλοφορίες. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω.
Μερικά comics ελλήνων δημιουργών που έμαθα οτι κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες είναι τα:
Μύθος #9, Ο ΚΥΡ-ΚΟΝΓΚ Και Άλλες Ιστορίες, Big Bang - Τεύχος 1ο [ Περίοδος 2η ], CHARLOTTE - Ζεστοί Χαρούμενοι Πίδακες, Atheniens #1, Negro zine #4, Μήτσος Κυκλάμινος, Μια ατίθαση περιπέτεια ενός πεοκέφαλου ίππου, Η χωματερή(του Λέανδρου), Krak Komiks #1 , Populart special: Happy Birthday to me!, Common Comics #2: Common Future και... χμμ, αυτά λίγο πολύ κυκλοφόρησαν. Και ύστερα λέτε πως δεν έχουμε παραγωγή έ;
Αυτάαα....Τελικά δεν μίλησα γενικά και αόριστα,αλλά δεν πειράζει.
Εxtra(stoooopid comic super extra fun), μάθετε όλη την αλήθεια για την Lois Lane...ε,ναι λοιπόν...είναι και αυτή σαν όλες τις άλλες...ή μήπως περισσότερο απο τις άλλες;;;





Καλό διάβασμα, καλά να περνάτε, τα ξαναλέμεεε!

Big In Λάμπαινα

Όταν ένας καλός φίλος προσφέρεται να σε φιλοξενήσει για το Σαββατοκύριακο στο πατρικό του στο χωριό, δεν χάνεις την ευκαιρία! Και δεδομένου ότι είναι γνωστό ότι «πιο καλή η μοναξιά», αξίζει να το αναφέρω: “Καλοσύνη του”. Δεθείτε παιδιά, προορισμός Λάμπαινα! (Ή αλλιώς το μικρό χωριουδάκι κάπου κοντά στην Βαλύρα, κάπου μέσα στην Μεσσηνία, κάπου μέσα στο σύμπαν.)

Οι δυο αυτές μέρες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες (τρεις μέρες βασικά με την Παρασκευή μέσα). Και πέρα από το γεγονός ότι το παιδί ψιλοφρίκαρε στο road trip με τις μουσικές μου επιλογές, εν τέλει άντεξε και έτσι φτάσαμε καλά (αυτό είναι που έχει σημασία) μέχρι το χωριό του.

Κατά την άφιξη στο χωριό μια από τις πρώτες στάνταρτ στάσεις ήταν φυσικά η εκκλησία του χωριού (η κεντρική δηλαδή γιατί συνολικά θα είχε γύρω στις 5...)
Λαογραφικού ενδιαφέροντος για μένα περισσότερο, παρά θρησκευτικού, η εν λόγω εκκλησία είχε μια εικόνα από (μάλλον ατόφιο) ασήμι του 1903 η οποία απεικόνιζε τον Αϊ Γιώργη τον _________ (επιλέξτε). Ρώτησα τον φίλο μου για την ιδιότητα (το επίθετο) του αγίου αλλά δεν ήξερε ούτε εκείνος. Οπότε εγώ επέλεξα για τις ανάγκες του κειμένου να τον μεταφέρω (σύμφωνα με την «πόζα» του) ως "αναβάτη" ή “καβαλάρη” ή “τζόκεϊ”. Όσοι πιστοί ή ιερόσυλοι προσέλθετε...

Το Σάββατο σε ανύποπτο χρόνο και ενώ ήμασταν με το αμάξι του φίλου στην εξοχή για βόλτα ένιωσα μια περίεργη μυρωδιά. Στην αρχή δεν εντόπισα από που ήταν αλλά μερικά μέτρα παρακάτω στον δρόμο είδα την πινακίδα: "Σφαγεία Μεσσηνίας" (ή κάτι τέτοιο). Δεν μπορώ να πω ότι φρίκαρα, αλλά σίγουρα δεν μου κάθησε και καλά... Είχαμε μόλις τελειώσει και το μεσημεριανό μας το οποίο ήταν πλούσιο σε κρέας, οι προϋποθέσεις υπήρχαν και οι συνειρμοί δημιουργήθηκαν. "Η βιομηχανία του θανάτου έχει την δική της μυρωδιά" σκέφτηκα αλλά δεν το είπα κιόλας γιατί τι όρεξη θα είχε κι ο φίλος μου να ακούει τις δικές μου μακάβριες μαλακίες; (Αλλά το ότι άκουσε άλλα, τα άκουσε!!)

Αργότερα την ίδια μέρα όταν ήταν ο δρόμος μας έξω από τα σφαγεία αυτή η μυρωδιά ξαναεμφανίστηκε... Πήρα μια λίγο πιο βαθιά ανάσα σαν να ήθελα να την συγκρατήσω για λίγο, να την επεξεργαστώ στο μυαλό μου και να ευχηθώ να μην την ξαναμυρίσω ποτέ. Ωστόσο, μετά από δυο περίπου χιλιόμετρα η μυρωδιά επέστρεψε. Κοίταξα τριγύρω μήπως υπήρχε κάποιο απομακρυσμένο κομμάτι του σφαγείου, όμως υπήρχαν μόνο χωράφια. Τελικά μήπως η μυρωδιά δεν ήταν τίποτε παρά κάποιο είδος λιπάσματος; Αυτή ήταν η τελική εντύπωση που μου δόθηκε και για κάποιο λόγο ένιωσα πιο ήσυχος...

Αργότερα το βράδυ (και απαλλαγμένος από αρνητικές σκέψεις) "χτύπησα" 5 σουβλάκια τα οποία σε συνδυασμό με όλο το άλλο φαγητό (το οποίο όμως είχε έρθει νωρίτερα με αποτέλεσμα τα σουβλάκια να μείνουν μόνα τους για το τέλος) με άφησαν με μια ιδιαίτερα δυσάρεστη βαρυστομαχιά μέχρι το μεσημέρι της άλλης μέρας. "Η εκδίκηση του κρέατος" σκέφτηκα... Τελικά αν το μειώσω λιγάκι ίσως να κάνει γενικά καλό σε όλους... Και σε μένα και στα ζώα. (Εκτός βέβαια από τους κτηνοτρόφους και τους κρεοπώλες αλλά ψιλό-στ’ @ρχίδι@ μου, υπάρχουν αρκετοί ακόμη κρεατοφάγοι για να καλύψουν την θέση μου...). Άσχετο, ο φίλος μου λέει ότι (σύμφωνα με το βιβλίο ψυχιατρικής του) πάσχω από «ιδεοφυγή». Λέτε να έχει δίκιο;

Άλλες στιγμές των διακοπών που χαράχτηκαν στο μυαλό μου ήταν αυτές στο γνωστό κάστρο-μπαρ του συνοικισμού Βέργα, όπου η θέα-πιάτο ολόκληρου του Μεσσηνιακού κόλπου μας έριξε σε εικαστικές αναζητήσεις (του στυλ πόσο θα ταίριαζε ένα ιστιοπλοϊκό σε αυτή την εικόνα (από τον φίλο μου) και κατά πόσο πιο σουρεαλιστικό θα ήταν να αναδυόταν ένας γίγαντας κάτω από το ιστιοπλοϊκό όπως στην ταινία ”Time Bandits” ο οποίος να το σήκωνε στο κεφάλι του και να το πήγαινε βόλτα στα ενδότερα της Μεσσηνίας (από εμένα)). Η αν δημιουργείτο ένα μεγάλο τσουνάμι (είναι ευκολότερο από το «παλιρροϊκό κύμα», μην αναρωτιέστε γιατί επικράτησε) στον κόλπο, κατά πόσον θα βλέπαμε την πανέμορφα φωτισμένη Καλαμάτα να βυθίζεται σταδιακά στο σκοτάδι... Σε αυτά φυσικά βοήθησε και η μπυρίτσα η οποία (ειδικά εμένα) με οδήγησε και σε φιλοσοφικά μονοπάτια του στυλ: «Γι’ αυτό πολέμησαν οι αγωνιστές του 1821; Για να είμαστε ελεύθεροι να πίνουμε την μπύρα μας πίσω από τείχη;». Η μπύρα με μένα ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση...

Η κορωνίδα των συζητήσεων μας όμως δεν ήταν τόσο φιλοσοφικού όσο «τεχνολογικού» περιεχομένου και συγκεκριμένα σχετικά με το κατά πόσον η Sony έκανε μαλακία-(ες) με το να δημιουργήσει τον επεξεργαστή Cell για την κονσόλα της (το PS3). Ούτε εγώ ούτε ο φίλος μου είμαστε fans των κονσόλων, όμως η συζήτηση έπιασε γρήγορα φωτιά. Έπεσε “θάψιμο”, και παράλληλα “ξεθάφτηκαν” επιχειρήματα, παραδείγματα και αντιπαραδείγματα από διαφόρους τομείς της ζωής σε μια οδύσσεια να ανακαλύψουμε την λογική πίσω από την τόσο παράλογη κίνηση της εν λόγω εταιρείας. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε ήταν ότι τέτοιες μαλακίες σπάνια γίνονται από σοβαρές εταιρείες. Σε τι καιρούς ζούμε, τι καιρούς...

Με τα παραπάνω ολοκληρώνεται το (αρκούντως εγκεφαλικό) οδοιπορικό μου στην Μεσσηνία. Όμως δεν ήταν όλα εγκεφαλικά, αν θέλετε και μια δυο πιο πρακτικές πληροφορίες ιδού:

Οδικές Πληροφορίες: Αν είστε έξω από το Πήδημα και ζητήσετε οδικές πληροφορίες μπορεί να πέσετε στον ίδιο τύπο που πέσαμε εμείς, ο οποίος το μόνο που είχε να μας συμβουλεύσει ήταν: «Τσιγάρο. ΤΣΙΓΑΡΟ!». Ευχαριστήστε και ξεκουμπιστείτε χωρίς πολλά-πολλά!
Θάλασσα (στον κόλπο): Καθαρή και δροσερή.
Παραλία (στον κόλπο ανατολικά): Με πέτρες, όχι ιδιαίτερα κοσμοπολίτικη. Ξαπλώστρες και ομπρέλες δωρεάν για όλους. Αυτό είναι πολιτισμός.
Ρυθμοί: Χαλαροί. Δύσκολα βρίσκεις ταβέρνα ανοιχτή τα μεσημέρια (κοντά στο χωριό).
Τοπικές σπεσιαλιτέ: Σφέλα και παστή γουρουνοπούλα. Νοστιμότατα και τα δυο.
Απαραίτητα “gadget”: Καλή παρέα και καλή καρδιά. Απλά!

Αυτά από μένα! Περισσότερα επί άλλων θεμάτων όταν ξαναβρώ χρόνο!

Movie Report: Two Thirty 7

Είναι Σάββατο βράδυ και μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω σκέφτηκα να θυμηθώ τα παλιά και να πάω μια βόλτα προς το video club της γειτονιάς μου. Μπήκα στο μαγαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα αίσθημα ευχαρίστησης ενθυμούμενος εποχές που νοίκιαζα και έβλεπα 3-4 ταινίες την μέρα. Σε λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα όμως και έχοντας φτάσει στα ράφια με τις καινούργιες κυκλοφορίες διαπιστώνω απογοητευμένος ότι τις περισσότερες ταινίες τις έχω δει, είτε στον κινηματογράφο είτε τις έχω εδώ και καιρό στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Απευθύνομαι λοιπόν στον υπάλληλο, ο οποίος περιττό να σας πω ότι είναι κινητή βιβλιοθήκη κινηματογραφικών ταινιών, ζητώντας του να μου προτείνει μια ταινία και ευθύς με ρωτάει: «Το ‘2:37΄ το έχεις δει»;

Πρόκειται για μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που σχετικά πρόσφατα προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Καννών. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της ταινίας είναι ένας 20χρονος Αυστραλός (που από ότι είδα μου μοιάζει κιόλας :P) και μάλιστα το «Two thirty 7» είναι η πρώτη του απόπειρα στο χώρο του κινηματογράφου. Πρωταγωνιστές της δραματικής ιστορίας μια ομάδα μαθητών των οποίων τα μυστικά, οι φόβοι, η αγωνία και το άγχος ξεδιπλώνονται παράλληλα με αποκορύφωμα την αυτοκτονία ενός εξ αυτών. Το ποιος από όλους κείτεται νεκρός έχοντας αυτοκτονήσει (η αρχική σκηνή της ταινίας) κρατάει τον θεατή μέχρι τέλους σε μια ελεγχόμενη αγωνία. Είναι καλή παιδιά, δείτε την!

Βαθμολογία: 75/100

Δείτε και το trailer της ταινίας παρακάτω:

Γυρίζοντας μία Μ.Μ.Τ. (2)

Δεύτερο Μέρος

Τρίτη

Λόγω διαφόρων συγκυριών τελικά δε γυρίσαμε την Τρίτη παρ’ όλο που ήταν στο πρόγραμμα. Φοβήθηκα μήπως όλη η παραγωγή πάει πίσω αλλά ευτυχώς τελειώσαμε Πέμπτη, όπως είχε σχεδιαστεί.

Τετάρτη 12:00 το μεσημέρι

Προδιαγραφόταν μια δύσκολη μέρα. Άρχισα να βάζω τάξη στο γραφείο του πατέρα μου όπου θα γυρίζαμε τις σκηνές του club και το γραφείο του αρχιμαφιόζου. Κατά τις 15:00 γυρίσαμε κάποιες σκηνές με τον Vini. (παρευρέθηκα ελάχιστα σε αυτό το session) Καλό είναι να μην βρίσκονται όλοι στο «παλτό», να πετάγονται, να χαχανίζουν. Ότι πει ο σκηνοθέτης γίνεται έτσι και αλλιώς, και ας είναι άσχετος. Ομάδα.

Έπειτα ακολούθησαν οι σκοτεινές και ατμοσφαιρικές σκηνές στο γραφείο όπου με καπνό, φως, σκιές, πετύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να σημειώσω πως χρησιμοποιήθηκε μία μικρή λάμπα φθορίου. Εκεί μάλλον ήταν που λειτουργήσαμε περισσότερο σαν ομάδα. Ο σκηνοθέτης με τη κάμερα και τις οδηγίες-συμβουλές στους ηθοποιούς, αυτοί με «ερμηνείες» και ιδέες, ο διευθυντής φωτογραφίας με τον φωτισμό και τα κάδρα, ο βοηθός σκηνοθέτη με ιδέες και παρατηρήσεις (αποστασιοποιημένος, βλέπει αντικειμενικά και σφαιρικά όλο το εγχείρημα-κάτι πολύ χρήσιμο), η μακιγιέζ να ετοιμάζει τους ηθοποιούς. Σταματήσαμε για φαγητό αργότερα το απόγευμα. Τέλος γυρίσαμε το πάρτι, με τις ενδυματολογικές παρεμβάσεις, τους φωτισμούς, τη μουσική, και τη κινηματογραφική μαγεία (ο χώρος ήταν ένα 3x3 και τα άτομα καμία 8αριά, αλλά όντως φαίνεται σαν ένα clubάκι!! πολλές λήψεις – ανακάτεμα ατόμων). Κέφι και όρεξη δεν πολυϋπήρχε, όλοι ήθελαν να πάνε σπιτάκι τους μετά από τόση κούραση.

Αργά το βράδυ το συνεργείο μας, έβαλε τάξη στο γραφείο.

Πέμπτη

Τελευταία και χαλαρή μέρα.

Το απόγευμα γυρίσαμε στο σχολείο την σκηνή της βαλίτσας. Όπως και κάποιες έξτρα σκηνές καταδίωξης με τα αμάξια (λάθος προγραμματισμός, έπρεπε να γυριστούν όλες μαζί). Έπειτα στην αποθήκη που έπρεπε να διαμορφωθεί (μέχρι και διαφήμιση στο πλαίσιο κάναμε!) για την σκηνή της τρελογιατρού(η ενδυματολόγος μας).Το τέλος ήταν το αναμενόμενο, γέλια, χαλαρότις, ήμασταν και τέσσερα άτομα μόνο οπότε ήταν κάτι ξεκούραστο. Αλλιώς η βαβούρα, τα παράπονα, η κούραση, η αναμονή είναι κάτι που πρέπει να ανεχτείς.

Γενικά μία αρετή που πρέπει να έχει όποιος εμπλέκεται σε γυρίσματα είναι η υπομονή. Ιδιαίτερα οι ηθοποιοί. Μπορούν να περάσουν ώρες χωρίς να συμβαίνει τίποτα, λόγω τεχνικών προβλημάτων, πρόβων, σχεδιασμού, καιρικών συνθηκών κτλ

Σκηνοθέτης γίνεσαι κάνοντας μ.μ.τ. Πολλοί τις σνομπάρουν ή λένε «Ας κάνουμε μία μεγάλου μήκους:» Αυτό απλώς δεν γίνεται. Η ποιότητα ήχου, εικόνας, ερμηνειών, σκηνοθεσίας, φωτισμού, εφφέ, σεναρίου απλά δεν το επιτρέπει. Όπως επίσης και η έλλειψη χρημάτων!(και χρόνου-δε θα κάτσεις δύο μήνες να ασχολείσαι όταν έχεις σχολές, δουλειές, ζωή) Μια ερασιτεχνική δεν πρέπει να ξεπερνά τα 15 λεπτά εκτός και πρόκειται για κάτι πάρα πολύ δυνατό. Όσο πιο μικρή τόσο πιο καλή.

Άντε για όσους το διαβάσατε αυτό ελπίζω να εκτιμήσετε περισσότερο μερικές μ.μ.τ.

watch@youtube http://www.youtube.com/results?search_query=drug+killers&search=Search

Arthur De Pins

Γεια σας, γεια σας, γεια σας!
Πρέπει να παραδεχτώ οτι αυτή την στιγμή δεν έχω και πολύ χρόνο στην διάθεσή μου για να γράψω ένα μεγαλύτερο κείμενο απο αυτό που θα διαβάσετε. Και βασικά αναρωτιέμαι και πόσοι θα το διαβάσουν δηλαδή...
Τέλος πάντων, αυτή την εβδομάδα ανακάλυψα έναν Γάλλο δημιουργό τον οποίο δεν τον είχα ακούσει παλιότερα. Και τον ανακάλυψα τυχαία διαβάζοντας κάτι δικό του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παρα πέντε #2. Ο Δημιουργός είναι ο Arthur De Pins. Σας παραπέμπω, λοιπον, στην σελίδα του για να δείτε τα σχέδια του και κάποια animations που έχει κάνει.
Αυτά, Τα λέμε σύντομα!

Η σελίδα του

Bonus youtube video, δεν σας λέω τι είναι για να το δείτε :P

ΤΙ ΝΒΑ ΚΑΙ ΛΑΜΑΚΙΕΣ…

Σήμερα είδα τον τρίτο τελικό του NBA ανάμεσα στους San Antonio Spurs και στους Cleveland Cavaliers. Πως παίζουν έτσι, ρεεεεε. Μας δουλεύουν; Τι άχρηστοι είναι αυτοί. Και ο Ρεμπρόν Τζείμς διάδοχος του Τζόρνταν; Μην χέσω. Δηλαδή ήμαρτον. Τόσο χάλια παιχνίδι έχω να δω πάρα πολύ καιρό. Έχω την εντύπωση πως άδικα γίνεται τόσος ντόρος για το NBA.

Μετά τον άθλιο αυτόν αγώνα είχε τον τρίτο τελικό του Ελληνικού πρωταθλήματος. Ένα από τα καλυτέρα ματς φέτος. Δηλαδή πείτε μου αν συγκρίνετε αυτός ο Ολυμπιακός και αυτός ο Παναθηναϊκός με αυτές τις ομάδες του κώλου του ΝΒΑ. Αν οι Αμερικανοί έβλεπαν αυτό το ματς θα μετακομίζανε στην Ελλάδα για να βλέπουμε το Ελληνικό μπάσκετ ή τουλάχιστον τους τελικούς.

Παιδιά το επίπεδο των Ευρωπαϊκών ομάδων έχει ανέβει υπερβολικά ενώ των αμερικανικών έχει πέσει. Τι και αν μαζεύουν τους “καλύτερους” παίχτες του κόσμου. Εγώ κοιτάζοντας το συγκεκριμένο ματς, ήθελα να κλείσω την τηλεόραση και άλλαζα συνέχεια κανάλι. Αντίθετα στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό ήμουν κολλημένος εκεί όλη την διάρκεια και επικροτούσα και τις δυο ομάδες. Τρομερό ματς και συγχαρητήρια και στις δυο ομάδες που μας προσφέρουν τέτοιο θέαμα.

Τα «Ευλογημένα» Όπλα Μας (+ Περί Της «Θελήσεως» Της Πατρίδος)

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη για την χρησιμότητα του στρατού και την υποχρεωτική στράτευση γενικότερα, όμως μου έχουν προκύψει κάποιοι προβληματισμοί και θέλω να τους μοιραστώ μαζί σας.

Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι normal άνθρωποι δημοσίως παραδεχόμαστε ότι είναι καλύτερα για τα κράτη να λύνουν τα προβλήματά τους ειρηνικά. Τώρα το τι κρύβει ο καθένας στα σώψυχά του είναι άλλο ζήτημα… Μερικοί μπορεί να γουστάρουν στην ιδέα του πολέμου και της καταστροφής. Μερικοί μπορεί να ονειρεύονται ένδοξους πολέμους και να εύχονται να ξεσπάσουν, για να αποδείξουν πόσο πολύ «γαμάνε και δέρνουν» τον εκάστοτε εχθρό: τους «Τουρκαλάδες», τους «Κωλοαλβανούς» γιατί όχι και τους «Σκοπιανούς» (που καμιά δεκαετία τώρα μας την «μπαίνουν» για το θέμα της ονομασίας της χώρας τους). Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανένα, στο κάτω-κάτω ακόμα και ο Kubrick παραδέχτηκε ότι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ο πόλεμος είναι επίσης πανέμορφος (υποθέτω -και ελπίζω- ότι εννοούσε τον πόλεμο ως εικαστικό θέμα και όχι ως κάτι περισσότερο).

Πέρα όμως από την εικαστική προσέγγιση του πολέμου, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άτομα με σώας τας φρένας που να επιθυμούν να βιώσουν τα ίδια πόλεμο. Αλλά ακόμα και να υπάρχουν, πιστεύω ότι αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία του Ελληνικού λαού και δεν αντιπροσωπεύουν τους υπόλοιπους από μας. Αν δεν το υποψιαστήκατε, ανήκω στην (ελπίζω) πλειοψηφία του λαού ο οποίος δεν επιθυμεί πολέμους και αιματοχυσίες. Προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος ούτε και για την υιοθέτηση «κοσμητικών» επιθέτων προς τα όμορα (ή μη) κράτη, όποιες και αν είναι οι μεταξύ μας διαφορές.

Τον στρατό (η κινητήριος μηχανή κάθε πολέμου) ως οργάνωση/κοινωνία δεν τον έχω βιώσει. Απλά έχω πληροφορηθεί για αυτόν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από ιστορίες φίλων που έχουν ολοκληρώσει την θητεία τους. Μέχρι τώρα πίστευα (πιστεύω ακόμα; Θα δείξει…) ότι ο στρατός καλώς κάνει και υπάρχει, και επιπλέον καλώς κάνει και είναι υποχρεωτικός. Το σκεπτικό μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι καλύτερα να μην ξεσπάσει πόλεμος, αλλά για την περίπτωση που ξεσπάσει (και κινδυνεύει η εδαφική μας ακεραιότητα – δεν θα υποστήριζα επιθετικό πόλεμο) τότε θα πρέπει να έχουμε στρατό αξιόμαχο και με αγάπη προς την πατρίδα (όπως υποτίθεται ότι ισχύει και σήμερα με το μέτρο της υποχρεωτικής στράτευσης – δεν είμαι υπέρ του μισθοφορικού στρατού) ο οποίος θα κάνει το χρέος του και θα διαφυλάξει το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ως χώρα.

Αυτή μπορώ να πω ότι είναι η «ρομαντική» εικόνα που έχω για τον στρατό. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το πραγματικό του πρόσωπο. Όπως ανέφερα παραπάνω δεν έχω ακόμα προσωπικά βιώματα από τον στρατό άρα τα παρακάτω τα γράφω με κάποια επιφύλαξη. Όμως αν ισχύει ότι «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά» τότε οι σκέψεις/προβληματισμοί που θα εκφράσω έχουν βάση στην πραγματικότητα. Και ξεκινώ:

Σύμφωνα με όσα έχω ακούσει (και αν κάνω λάθος διορθώστε με) ο στρατός χαρακτηρίζεται ως «η χαρά της ορθοδοξίας». Αυτό το συγκεκριμένο μου το επιβεβαίωσε πρόσφατα και ένας φίλος ο οποίος ολοκλήρωσε την θητεία του. Προφανώς για κάποιο λόγο οι νομοθέτες μας θεώρησαν σκόπιμο τον εναγκαλισμό του στρατού και της συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστης (μπορεί να εξετάσω το σκεπτικό τους αργότερα). Εγώ όμως ως άθεος (εδώ και κάμποσα χρόνια) δεν μπορώ παρά να προβληματίζομαι για το τι υποδοχής θα τύχω και ποιά θα είναι η θέση μου μέσα στην -καινούργια για μένα- κοινωνία του στρατού.

Ο φίλος που ανέφερα παραπάνω μου ανέφερε χαρακτηριστικά την ιστορία ενός μουσουλμάνου συμπατριώτη μας ο οποίος δεν δεχόταν να δώσει τιμές στην ελληνική σημαία (λόγω του σταυρού της υποθέτω). Σύμφωνα με τον φίλο μου και πάλι, ο εν λόγω συμπατριώτης μας απαλλάχθηκε από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις με Ι5. Χαρακτηριστικά μου είπε: «αν δεν βάλεις σημαία στο κεφάλι ο στρατός δεν σε θέλει».

Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως είναι δυνατόν να απαλλάσσεται κάποιος τόσο εύκολα από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων όταν 100ντάδες (χριστιανοί ορθόδοξοι) συμπατριώτες μας συνωστίζονται στα ιατρεία του στρατού προσπαθώντας να πάρουν τρελόχαρτο. Αν ισχύει αυτό, τότε γιατί δεν δηλώνουν όλοι αλλόθρησκοι/άθρησκοι για να γλιτώσουν την στράτευση; Αν το μυαλό σας πάει εκεί που πάει και το δικό μου, τότε οφείλω να σας βγάλω από τον ονειρικό σας κόσμο και να σας πω (με τον κίνδυνο να γίνω δυσάρεστος) ότι δεν νομίζω ότι τα θρησκευτικά πιστεύω των περισσοτέρων εξ αυτών είναι τόσο ισχυρά ώστε να μην υποκύψουν στον πειρασμό να δηλώσουν ψεύτικο θρήσκευμα. Άλλωστε, ειδικά από ανθρώπους οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να εξευτελιστούν παριστάνοντας τους τρελούς για να αποφύγουν την στράτευση, μπορεί να περιμένει κανείς οτιδήποτε.

Γι’αυτό λοιπόν, I don’t buy it. Αν υπήρχε τέτοιο «παραθυράκι» για να αποφύγει κανείς την στράτευση τότε θα είχε βουίξει ο τόπος. Ίσως δεν κατάλαβα εγώ κάτι σωστά. Ή ίσως απλά για την περίπτωση που ανέφερα παραπάνω ο διοικητής της μονάδας να ήθελε να γλιτώσει από τον στρατιώτη ο οποίος θα του προκαλούσε πονοκέφαλο με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και να το έπραξε με ανεπίσημο (κάποιος θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει ακόμα και… παράνομο) τρόπο μέσω του Ι5. Αλήθεια, γιατί δεν ζητήθηκε από τον εν λόγω στρατιώτη να υπηρετήσει εναλλακτική θητεία; Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει θεσπιστεί;

Η παραπάνω περίπτωση μπορεί να είναι μεμονωμένη, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σε πολλά σημεία η περίπτωση μου ταυτίζεται με αυτή του παραπάνω συμπατριώτη μας. Όχι ότι ως άθεος θα είχα πρόβλημα με την σημαία (είναι κατ’ αρχήν εθνικό σύμβολο - και επιπλέον ο σταυρός μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά από τον καθένα ανάλογα με την θρησκεία/ιδεολογία του), όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω στην υπόλοιπη «χαρά της ορθοδοξίας» του στρατού (η οποία ξεκινά από την θρησκευτική ορκωμοσία και επεκτείνεται σε καθημερινές προσευχές και κυριακάτικες λειτουργίες – και ποιος ξέρει που αλλού).

Σε αυτό το σημείο επιθυμώ να ξεκαθαρίσω την στάση μου. Δεν θέλω να αποφύγω την θητεία μου (ακόμα και αν όντως ίσχυε -έστω και ανεπίσημα- παραθυράκι νόμου με Ι5 ή εναλλακτική θητεία για τους μη Χ.Ο. έλληνες στους οποίους εμπίπτω). Το σκεπτικό μου είναι απλό: υποτίθεται ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα είμαστε όλοι ίσοι και φυσικά πιστεύω ότι ισχύει το ίδιο και για μένα. Μπορεί βέβαια με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας (και κυρίως με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους «ιερείς» να αποφεύγουν την θητεία τους ή να κάνουν «εικονική» στρατιωτική θητεία – αλλά και για άλλους λόγους άσχετους με την στρατιωτική θητεία) να θεωρούμε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι του συντάγματος έχει καταστεί στην καλύτερη περίπτωση ρομαντικό ή στην χειρότερη άκυρο, ωστόσο δεν επιθυμώ να συμβάλλω και εγώ σε αυτή την απαξιωτική λογική. Θέλω να κάνω κανονικά την θητεία μου και να ξεμπερδεύω όπως όλος ο κόσμος.

Here’s the tricky part. Επιθυμώ να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, όμως δεν είμαι διατεθειμένος να πουλήσω την ψυχή μου (άστοχη λέξη για έναν άθεο αλλά μεταφέρει το νόημα εύκολα και γρήγορα) ή αν προτιμάτε την συνείδησή μου και την αξιοπρέπειά μου. Είναι εντελώς διαφορετικό να πάρω όπλο στο χέρι και να μάθω την «τέχνη» του πολέμου και εντελώς διαφορετικό να εξαναγκασθώ να συμμετάσχω σε θρησκευτικές διαδικασίες αμφιβόλου χρησιμότητας και αντίθετες προς τα πιστεύω μου. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν έχω καν το δικαίωμα να μην είμαι Χ.Ο. στο στρατό. Ίσως η περίπτωσή μου να σηκώνει ακόμα και φυλάκιση (ή πολλές φυλακίσεις) μέχρις ότου να «με φωτίσει η χάρη Του» και να επιστρέψω ως «άσωτος υιός» πίσω στην αγκαλιά του μεγαλόκαρδου πατέρα (του ελληνορθόδοξου στρατού μας).

Αν μη τι άλλο, μπορώ να φανταστώ ότι δεν είμαι ο μόνος σε αυτή την κατάσταση. Κάτι ανάλογο δεν θα βιώνουν στο στρατό όσοι έχουν την ατυχία να είναι άθεοι / άθρησκοι / εβραίοι / μουσουλμάνοι / χριστ. καθολικοί / παγανιστές και πάνω απ’ όλα Έλληνες; (Κακοί συνδυασμοί όλοι…) Μπορώ να φανταστώ έναν βαθμοφόρο στρατιωτικό να σκύβει με «αγάπη» πάνω από το ζήτημά μου και να μου εξηγεί γιατί η Πατρίδα με θέλει Χ.Ο.. Εγώ απαντώ (με σχετική ειλικρίνεια) ότι δεν θέλω να προκαλείται εξ’ αιτίας μου αναταραχή στο στράτευμα αλλά δεν μπορώ να πουλήσω και την ψυχή μου. Τότε ο αξιωματικός παίρνει το αυστηρότερό του ύφος και χωρίς να διστάσει μου λέει: «Αυτό ζητάει η Πατρίδα από σένα! Ένας στρατιώτης πρέπει να δίνει και την ψυχή του ακόμα για την Πατρίδα!»

Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση άμεσα, όμως κάτι με βασανίζει. Ψελλίζω «μάλιστα», χωρίς όμως να έχω πειστεί ότι έχω άδικο. Μήπως αυτά που πίστευα ήταν τόσο παράλογα; Μήπως είναι όντως τελικά θέληση της Πατρίδας να γίνω ένα άβουλο πιόνι, κενό από κάθε είδος αξιοπρέπειας και ατομικότητας;

Και τότε μου έρχεται η «φλασιά». Η πατρίδα δεν μου ζήτησε τίποτε. Ο μόνος που μου ζήτησε κάτι ήταν ένας ένστολος αξιωματικός, flesh and blood όσο εγώ και κάθε άλλος. Πού ξέρει αυτός τι πραγματικά θέλει η πατρίδα από μένα; Επειδή του το είπαν οι ανώτεροί του; Και αυτοί με την σειρά τους πού ήξεραν τι θέλει η πατρίδα από εμένα;

Ήρθε η ώρα για το πιο «ανίερο» κομμάτι κειμένου που έχω γράψει ποτέ.

Θα δεχόμουν να πεθάνω για την πατρίδα μου. Επίσης θα έκανα την καρδιά μου πέτρα, θα έβαζα την συνείδησή μου σε λήθαργο και θα σκότωνα για την πατρίδα μου αν ήταν απαραίτητο (σε επιθετικό πόλεμο δεν θα συμμετείχα όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες για το άτομό μου). Πολύ δραματικά δεν τα λέω; Είναι όμως η αλήθεια. (Άλλοι, γνήσιοι ειρηνιστές δεν θα μπορούσαν ούτε καν σε αμυντικό πόλεμο να πιάσουν όπλα – αλλά για αυτούς θα υπήρχαν και άλλες θέσεις σε ένα πόλεμο.)

Ναι, τα παραπάνω θα ήμουν πρόθυμος να τα κάνω από αγάπη για την πατρίδα μου. Όμως έχω και κάποιες απαιτήσεις από αυτήν. Και μια από αυτές είναι να μου ανταποδίδει την αγάπη της. Όχι υλικά (αυτό είναι κάτι που το αφήνω με όλη μου την καρδιά στους κατά τ’ άλλα αξιότιμους μισθοφόρους στρατιώτες μας), αλλά ηθικά.

Σας νιώθω να βράζετε από οργή για αυτά που διαβάζετε. Να σας υπενθυμίσω λοιπόν ότι η αγάπη δεν είναι τυφλή (η δικαιοσύνη υποτίθεται ότι είναι, αλλά και αυτό αμφισβητείται). Μπορείς να αγαπάς χωρίς να σε αγαπάνε, όμως αυτή η κατάσταση δεν κρατάει για πάντα. Αν δεν βλέπεις ανταπόκριση τότε σταματάς να αγαπάς και εσύ. (Και δεν δέχομαι τις χριστιανικές ιδέες περί ανιδιοτελούς/τυφλής αγάπης, ότι δηλαδή πρέπει να αγαπάς ακόμα και τον διώκτη σου, ακόμα και αυτόν που σε μισεί. Είναι ιδέες τις οποίες δεν τις συμμερίζομαι γιατί ακόμα και αν θεωρητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο, εν τούτοις είναι το λιγότερο μη ρεαλιστικές).

Αναρωτιέστε αν θεωρώ ότι η πατρίδα μου με μισεί (ή το αντίστροφο); Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Η Πατρίδα μου αν είχε φωνή θα με υποστήριζε και αν είχε χέρια θα με αγκάλιαζε με αγάπη όσο κάθε άλλο παιδί της. Όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό από μόνη της. Καλώς η κακώς η «διάθεσή» της εκφράζεται μέσω των ανθρωπίνων πράξεων. Και όλοι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Μερικές φορές δεν κατανοούν την «θέλησή» της. Μερικές φορές την «παρερμηνεύουν» κακόβουλα. Συγκινητική η παρομοίωσή μου της Πατρίδας με την Μάνα; Μήπως και ιδιαίτερα πατριωτική (μέχρι αναγούλας); Ναι, μερικές φορές νιώθω ακριβώς έτσι, και εσείς με πετύχατε σε μια από αυτές τις φορές.

Αναφέροντας τα παραπάνω, αναπόφευκτα μου έρχεται στο μυαλό το πιο τρανταχτό παράδειγμα των λεγομένων μου από την σύγχρονη ιστορία μας:

17 Νοέμβρη 1973

Απλοί στρατιώτες, πολίτες πριν από λίγο καιρό και οι ίδιοι, ακολουθούν τις διαταγές της τότε δικτατορίας (η οποία ενεργούσε εις το όνομα της Πατρίδος) και ξεκινούν το θανατηφόρο έργο τους.

Πρέπει να συμπεράνουμε λοιπόν ότι η πατρίδα ήταν αυτή που «ζήτησε» από το τανκ να εισβάλλει στο Πολυτεχνείο; Γιατί εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ότι οι μόνοι υπεύθυνοι για τη σφαγή στο Πολυτεχνείο ήταν εκείνοι οι οποίοι ξεδιάντροπα οικειοποιήθηκαν τον τίτλο των «εκφραστών της Πατρίδας».

Και για να αποφύγω κάθε σύγχυση δεν λέω ότι όσοι ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι θέλει η πατρίδα είναι χουντικοί και φασίστες. Απλά λέω ότι είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη (ακόμα και εγώ αυτή την στιγμή που γράφω). Γι’ αυτό λοιπόν, και για όσους ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι θέλει η Πατρίδα, να τους υπενθυμίσω μια σοφή παροιμία που λέει: «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες». Είμαστε πολύ μικροί για να ξέρουμε τα πάντα.

Κλείνοντας την παραπάνω παρένθεση των σκέψεών μου, επιστρέφω στον κυρίως προβληματισμό μου. Αν όντως η Πατρίδα (και όχι κάποιος αυτόκλητος «φωστήρας» «εκφραστής» της - πολιτικός /στρατιωτικός / κληρικός) μου ζητούσε να πουλήσω και την ψυχή μου τι θα έκανα; Μπορεί και να το έκανα. Όμως μια Πατρίδα η οποία ζητάει την πνευματική συντριβή σου (μέσω της ταπείνωσης των θρησκευτικών σου πεποιθήσεων), είναι μια πατρίδα για την οποία δεν αξίζει να παλεύεις. Είναι μια πατρίδα την οποία δεν αξίζει να υπερασπιστείς. Είναι μια πατρίδα για την οποία δεν θα κλάψεις αν χαθεί γιατί η ίδια δεν είχε θέση στην «καρδιά» της για εσένα.

Όμως είπαμε παραπάνω: «Καλώς η κακώς η «διάθεσή» της εκφράζεται μέσω των ανθρωπίνων πράξεων».

Γι’ αυτό τον λόγο θα επανέλθω και θα σταθώ λίγο ακόμα στο θέμα του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα. (Θεωρώ ότι αυτός ο χαρακτήρας προέκυψε από σειρά νομοθετημάτων και άρα εμπίπτει στις ανθρώπινες πράξεις). Δεν είμαι σίγουρος με ποιο σκεπτικό έγινε αυτός ο εναγκαλισμός στρατού και ορθοδοξίας. Πρώτα πρώτα, πρέπει να πω ότι πρόκειται για ένα συνδυασμό ο οποίος δεν έχει καμία λογική. Αν και δεν είμαι εδώ και κάποια χρόνια χριστιανός, γνωρίζω την φιλοσοφία του χριστιανισμού. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Χριστός (έτσι όπως μας έχει παρουσιαστεί ως προσωπικότητα – γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω την πραγματική του προσωπικότητα (αν όντως υπήρξε)) δεν θα έπαιρνε αυτόματο όπλο στα χέρια του, ούτε θα οδηγούσε ένα άρμα μάχης για να μπει θριαμβευτής στην Πόλη. Πράος και γλυκομίλητος θα προσπαθούσε να πείσει και τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές να αφήσουν τα όπλα και να ζήσουν μαζί εν ειρήνη.

Αν και η ιστορία έχει αποδείξει ότι η χριστιανική θρησκεία στάζει αίμα (από την εποχή των σταυροφοριών κιόλας – και από παλιότερα) εν τούτοις θα ήλπιζε κανείς ότι στη σήμερον ημέρα δεν θα υπήρχαν χριστιανοί πρόθυμοι να αφήνουν την θρησκεία τους να συσχετίζεται με όπλα, βία, ρατσισμό και ξενοφοβία (κακά τα ψέματα, ξέρουμε ποια είναι η δουλειά του στρατού). Είναι μια προσέγγιση, η οποία απαξιώνει (κι άλλο) την ήδη απαξιωμένη στη συνείδηση πολλών ανθρώπων ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία.

Αλλά και από την πλευρά του στρατού, αυτός ο εναγκαλισμός με την ορθοδοξία είναι παράλογος. Το γιατί θα το εξηγήσω καλύτερα με ένα παράδειγμα. Έστω ότι ξεσπάει πόλεμος ανάμεσα στην χώρα μας και στην Ελβετία (χώρα που διάλεξα!). Χριστιανοί εμείς (δηλαδή η πλειοψηφία του λαού), χριστιανοί και εκείνοι. Σταυρό έχουμε στη σημαία μας εμείς, σταυρό έχουν στην σημαία τους και εκείνοι. Να υποθέσω ότι ο θεός θα πάρει το μέρος μας σε αυτή την υποθετική σύρραξη επειδή τα δικά μας στρατεύματα θα είναι «ορθόδοξα» ενώ τα αντίστοιχα των εχθρών θα είναι «καθολικά»; Μέσα στον παραλογισμό ενός πολέμου μπορεί κάποιος να το πιστέψει ακόμα κι αυτό, οπότε μάλλον επέλεξα λάθος παράδειγμα. Όπως και να έχει όμως, η νοοτροπία του στρατού ότι ο θεός (ο οποίος θεωρητικά πρεσβεύει την αγάπη) θα προστατεύει τα στρατεύματά μας και θα κατατροπώνει αυτά των εχθρών μας, ακούγεται εντελώς βλάσφημη ακόμα και για μένα τον άθεο. Αν δε ήμουν χριστιανός και στρατευμένος, πιστεύω ότι θα είχα ακόμα μεγαλύτερο ηθικό πρόβλημα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα.

Βέβαια αν κοιτάξουμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά, ο στρατός πιθανότατα χρησιμοποιεί την ορθοδοξία απλά ως ένα μέσο για να αυξάνει το ηθικό των στρατιωτών. Με αυτή την λογική όμως, δεν θα έπρεπε να φροντίζει για να αυξάνει το ηθικό όλων των στρατιωτών (και των μη Χ.Ο.); Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν επικρατούσε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας (ή έστω απλής ανεκτικότητας προς τις άλλες θρησκείες) στο στρατό;

Αλλά ακόμα και αν τα παραπάνω επιχειρήματα δεν είναι αρκετά για να πείσουν εντελώς κάποιον, το γεγονός ότι το ίδιο το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας στους έλληνες πολίτες είναι κάτι το αμελητέο για την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων; Αν ο στρατός έχει γνώση του Συντάγματος και του γεγονότος ότι υπάρχουν και αλλόθρησκοι έλληνες και παρ’ όλ’ αυτά δεν πράττει τα δέοντα, δηλαδή να τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό και να τους δίνει τις ίδιες ελευθερίες όπως στους Χ.Ο. στρατιώτες, τότε έχουμε να κάνουμε με (αντισυνταγματικές) διακρίσεις του χείριστου είδους απέναντι σε αυτούς τους συμπατριώτες μας.

Και επιπλέον, πέραν της ανεξιθρησκίας, αν δεν κάνω λάθος στο Σύνταγμα της Ελλάδος γίνεται η εξής αναφορά (σε ελεύθερη μεταφορά): «όλοι οι έλληνες οι οποίοι μπορούν να φέρουν όπλα οφείλουν να υπερασπίζονται την εδαφική μας ακεραιότητα». Δεν νομίζω ότι το Σύνταγμα κάνει θρησκευτικές διακρίσεις σχετικά με το ποιοί έλληνες πολίτες μπορούν να φέρουν όπλα. Άρα το Σύνταγμα επιθυμεί να στρατεύονται όλοι. Γιατί ο στρατός «νιώθει» την ανάγκη να αγνοεί το γεγονός ότι στρατεύονται και μη Χ.Ο. συμπολίτες μας, είναι κάτι το οποίο χρήζει μελέτης (η οποία δεν νομίζω ότι μπορεί να διενεργηθεί από εμένα).

Πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι. Ίσως απλά ο στρατός να μην έχει ενημερωθεί για την ύπαρξη του λεγόμενου «Συντάγματος», άρα η στάση του απέναντι στις μειονότητες είναι αν όχι λογική (καμία κακομεταχείριση δεν είναι λογική), τότε απλά κάπως δικαιολογημένη.

Αν όμως ο στρατός αγνοεί το Σύνταγμα, τότε εμένα μου γεννάται η εξής απορία την οποία και παραθέτω με ύφος καλοπροαίρετης αφέλειας: «τι είναι αυτό ακριβώς το οποίο υπερασπίζεται ο στρατός;» Προφανώς δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Όμως κακά τα ψέματα, ο στρατός γνωρίζει πολύ καλά την ύπαρξη του Συντάγματος, απλά το αγνοεί. Και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από την άγνοια. Υποδηλώνει αναλγησία. Για το καλό όλων μας ελπίζω να πρυτανεύσει κάποια μέρα η λογική και όλα τα θέματα που έθιξα παραπάνω να είναι απλά μια θλιβερή παρένθεση στην ιστορία του εθνικού μας στρατού.

Ελπίζω όμως και για κάτι άλλο: αν ο στρατός συνεχίσει να είναι αυτό που περιέγραψα παραπάνω, δηλαδή μια αμοραλιστική οντότητα χωρίς συγκεκριμένη λογική ταυτότητα (γιατί αντικρουόμενες ταυτότητες και παραλογισμό έχει σε αφθονία), η ύπαρξη της οποίας υποσκάπτει ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα, τότε καλό θα είναι αν δεν μπορεί να ανανεωθεί ώστε να εκπληρώνει τον ρόλο που της έχει δοθεί, τότε τουλάχιστον να μας κάνει την χάρη και να εξαφανιστεί.

Wi-Fil Fine

Μα τι είναι αυτό το πράγμα με το Wi-Fi; Από ένα πρόσφατο ταξίδι στο εξωτερικό, διαπίστωσα πως καφετέρια δίχως ασύρματη σύνδεση θεωρείται ντεμοντέ. Η ανάπτυξη και ταχέα εισροή της τεχνολογίας στα σπίτια μας, μας ανάγκασε (όπως τόσες άλλες φορές) να αποκτήσουμε νέες συνήθειες, είτε μας αρέσει είτε όχι. Συνήθειες που ως επί το πλείστον, ζούσαμε και χωρίς αυτές… Πόσο χρήσιμο είναι τελικά το e-mail, το e-banking , το e-conferencing και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο 'e';
Απάντηση: Πολύ. Δεν είναι ότι σπουδάζω πληροφορική (τρομάρα μου!), και ότι μ' αρέσουν τα gadgetάκια. Μέχρι και ο παππούς μου θα πληρώνει το λογαριασμό του ΟΤΕ από το ίντερνετ σε 2-3 χρονάκια. Είναι ευκολία, πώς να το κάνουμε. Είναι όμως τόσο χρήσιμα ώστε να σπαταλούν τόσο μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μας;
Απάντηση: Φυσικά και όχι! Είναι γνωστό ότι η υπερβολή κάνει κακό παντού, πάντα και πάντοτε (εκτός αν πρόκειται για μπύρα). Δηλαδή ο τυπάς που κάθεται απέναντι μου με το laptop και γράφει σαν μανιακός τι θεωρείται;

- Busy μέχρι αηδίας που δε μπορεί να πάρει ανάσα από τη δουλειά.
- Cool. Αφού έχω laptop Pony Laio (δεν κάνουμε διαφήμιση…), γιατί να μη το μοστράρω; Είναι στο αίμα του…
- Freak. Καμένος ρε παιδί μου. Είναι στην ίδια θέση από το προηγούμενο βράδυ τα μεσάνυχτα. Σκαλίζει, φτιάχνει, ράνει, από 'δώ από 'κει… αλλά ποτέ δεν ικανοποιείται. Γι' αυτό υπάρχει το cyber sex.

Απ' την άλλη, και οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ότι αυτοί οι άνθρωποι ψυχολογικά υπήρχαν και πριν την εμφάνιση των υπολογιστών.
Ο πρώτος θα ήταν ο αγχώδης τύπος με κουστούμι και γυαλάκι που θα έτρεχε συνέχεια να προλάβει κάτι και θα του φεύγανε τα χαρτιά από το χαρτοφύλακα του. Ο δεύτερος θα έκοβε βόλτες (συνήθως σε πολυσύχναστους χώρους και στους ίδιους κάθε φορά) με κανένα Ford Gran Torino του '80 με τη μουσική στη διαπασών. Ο τρίτος θα πέρναγε όλη του τη μέρα στο υπόγειο του σπιτιού του, διαβάζοντας βιβλία αστροφυσικής, φτιάχνοντας ιδιοκατασκευές, άντε και να έριχνε και κάνα μάτι στα γυναικεία εσώρουχα της απέναντι ταράτσας για να το ρίξει λίγο έξω.
Άρα, εν τέλει, η τεχνολογία δεν εισήγαγε κάτι νέο στη ζωή μας. Απλά εμείς μεταλλαχθήκαμε. Σαν να πέσαμε στη παγίδα της. Απολύτως φυσιολογικό, θα μου πείτε. Όμως, με τέτοιες δυνατότητες και τέτοια ευκολία που μας προσφέρει, απλά μας βοήθησε ακόμα περισσότερο ώστε… να χειροτερέψουμε. Αυτό που αγαπήσαμε μας έγινε έμμονη ιδέα. Τα όνειρα μας έγιναν αυτοσκοπός. Η αποτυχία, εφιάλτης και η διασκέδαση διάλειμμα από τη καθημερινότητα.

Σαφώς και προς την ίδια κατεύθυνση οδήγησαν κι άλλοι παράγοντες. Απλά, πρώτη φορά πιστεύω βιώνουμε τόσο δραστικά και απότομα τις αλλαγές. Και η εικόνα του "πίνω τον καφέ μόνος μου με το laptop δίπλα", δεν ξερώ αν προκαλεί ή όχι κάποια ανησυχία σχετικά με τη κοινωνία μας. Το σίγουρο είναι οτι έχουμε να δούμε πολλά σ' αυτόν το κόσμο. Να δείτε που σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε συνθήματα στους τοίχους «ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΝ ΡΟΥΤΕΡ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΙΖΑ!».

Aesma Daeva - The New Athens Ethos

Aesma Daeva
The New Athens Ethos

Μερικές φορές αμφισβητώ το κατά πόσον είμαι πνευματικά υγιές άτομο όταν ακούω κάτι. Για παράδειγμα αυτό το album των Aesma Daeva. Δεν λέω οτι έχουν κάτι το κακό οι ίδιοι ή η μουσική τους, αλλά εκ των πραγμάτων σε ποιούς απευθύνεται αυτό (εκτός απο μένα δηλαδή);

Ας το παραδεχτώ: οτιδήποτε μου εξάπτει το εθνικό φρόνημα (ολόκληρο τίτλο album μας αφιέρωσαν, αμ πως;) απολαμβάνει ένα κάπως μεγαλύτερο μερίδιο της προσοχής μου. Απο αυτή την άποψη αν το album λεγόταν: “The New York Yankees” δεν θα του αφιέρωνα και τόσο χρόνο.

Όμως το album ονομάστηκε όπως ονομάστηκε (και καλώς ονομάστηκε έτσι να προσθέσω) γιατί η μουσική αυτή όχι απλώς παραπέμπει, αλλά σε σημεία πιστεύεις οτι ίσως να έχει όντως σχέση με το πως ήταν η μουσική των αρχαίων!

Καλά, είναι προφανές οτι δεν υπήρχαν ηλεκτρικές κιθάρες εκείνα τα χρόνια, αλλά είναι λες και το συγκρότημα ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, “ξεπατίκωσε” μελωδίες της εποχής και αποφάσισε να μας τις περάσει για δικές του απλά αλλάζοντάς τες λιγάκι με το να προσθέσει ηλεκτρική κιθάρα. Όμως παιδιά το οτι αντιγράψατε φαίνεται! Αντιγράψατε!

Οπότε πως είναι ο δίσκος; Κάμποσα κομμάτια είναι instrumental, και τα υπόλοιπα με αιθέρια γυναικεία φωνητικά (καθόλου άσχημα). Η μουσική σε γενικές γραμμές είναι ακουστική, λιτή, απαλή μέχρι υποτονική, ατμοσφαιρική, πραγματικά σε μεταφέρει. Και εκεί που δεν το περιμένεις (όχι σε όλα τα κομμάτια) ξεκινάει το χώσιμο της ηλεκτρικής και των drums και αναρωτιέσαι πως πρέπει να νιώθεις. Είναι ξαφνικό, παράταιρο, καταστρέφει την ατμόσφαιρα που δημιουργεί και μειώνει τις πιθανότητες να ενδώσει κάποιος στο άκουσμα. Όμως σε κάποιο επίπεδο πιστεύω οτι λειτουργεί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, γιατί τότε δεν θα είχα επιστρέψει σε αυτό το album δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά.

Τουλάχιστον πιστεύω οτι η μπάντα πέτυχε από εμένα αυτό που ήθελε. Μια αντίδραση αρχικής αποστροφής αλλά χτίσιμο ενδιαφέροντος στην συνέχεια. Όπως όταν ανατριχιάζεις όταν βλέπεις ένα τροχαίο δυστύχημα αλλά η περιέργεια (;) σε σπρώχνει να σταματήσεις να το δεις και απο κοντά. Έτσι είναι παιδιά...

Locomondo - Me Wanna Dance

Locomondo
Me Wanna Dance

Οι Locomondo επέστρεψαν πιο... ελληνικοί απο ποτέ (με τη καλή έννοια...)! Ναι, στα προηγούμενα άλμπουμ τους είχαν μπλέξει την ελληνική γλώσσα με τζαμαικάνικους και λάτιν ρυθμούς (με ιδιαίτερη επιτυχία), τώρα ήρθε η στιγμή να πράξουν το ίδιο και στη μουσική. Έτσι πάνω στις βάσεις της reggae και της ska (βασικοί άξονες για το γκρούπ), ξεχνάμε τρομπέτες και τρομπόνια και σειρά πέρνουν... θρακικές γκάιντες, μπουζούκια, μπαγλαμάδες, λύρες και βιολιά! Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα διφορούμενο και εξαρτάται πολύ θα έλεγα απο τα προσωπικά γούστα (όπως όλα άλλωστε). Εγώ το βρήκα άκρως ενδιαφέρον αλλά ίσως σε ορισμένα σημεία αρκετά πειραματικό. Δηλαδή; 'Οτι, ακολούθησαν κατά γράμμα αυτή τη συνταγή σε ολόκληρο τον δίσκο και ίσως για ορισμένους καταντάει κουραστικό. Βέβαια, ίσως αυτό ήθελαν να κάνουν. Δεν ακούς κάθε μέρα τραγούδια σαν τα 'Rembetiskank' ή 'Το Πλατανιώτικο Νερό'. Και για όσους βαρεθούνε (ειλικρινά σας μιλάω, δεν το νομίζω αλλά λέμε τώρα...), υπάρχει ένα pop χιτάκι αφιερωμένο στο καλοκαίρι και μία μπαλάντα.
Αξιόλογες συνεργασίες, δείγμα του σεβασμού που αποκτούν αργά αλλά σταθερά, και στην διεθνή κοινότητα (αν δεν τον κατέχουν ήδη...) απο Amparanoia και Ska Cubano, αλλά και από έλληνες (One Drop Fwd, Soulfire). Στιχουργικά θα τους κατέτασα ένα κλικ παρακάτω από τις προηγούμενες δουλειές τους, χωρίς να έχω κάποια συγκεκριμένη αιτιολόγηση. Ούτε οι ίδιοι πάντως άλλαξαν θεματολογία (κοινωνική κριτική, έρωτας, ζωή, κι όλα αυτά με μία δόση χιούμορ).
Ο δίσκος, στο σύνολο του είναι μία άξια συνέχεια στη πορεία ενός εναλλακτικού γκρούπ που θα έπρεπε να ακούγεται περισσότερο στο γαμω-ραδιόφωνα μας, μπας και ξυπνήσουμε. Δεν πειράζει, καλύτερα, να μη στριμωχνόμαστε και στα live!

Harsh Times

Harsh Times(2005)

Ο Christian Bale ενσαρκώνει τον Jim Davis, ένα νευρικό πρώην στρατιώτη που έχει ψυχολογικά προβλήματα και έχει γίνει βίαιος λόγω της θητείας του στο στρατό. Με τον φίλο του Mike Alonzo(Freddy Rodriguez) κινούνται στους επικίνδυνους δρόμους του Λος Άντζελες που είναι γεμάτοι βία και ναρκωτικά. Ο Christian Bale για ακόμα μια φορά είναι θεός, αλλά και ο Freddy Rodriguez είναι πραγματικά πολύ καλός. Μια ενδιαφέρουσα ταινία που αξίζει να την δείτε.

Βαθμολογια:80%
Imdb

Trailer

Γυρίζοντας μία Μ.Μ.Τ.

θέμαΜαζί με έναν φίλο αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ταινία, απλή, χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αλλά ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Με ένα υποτυπώδες σενάριο, λίγες σημειώσεις και ακόμα λιγότερα χρήματα ήρθε η ώρα των γυρισμάτων (σύμφωνα με το πρόγραμμα μου –ήμουν εκτός των άλλων, παραγωγός της ταινίας)

Πρώτο Μέρος

Κυριακή 14:00

Γυρίζονται τα πρώτα πλάνα της καταδίωξης, το αμάξι του ήρωα (Γιάννης) και του hitman(Νίκ). Τίποτα το ιδιαίτερο σε δυσκολία αλλά και ενδιαφέρον. Το «συνεργείο» περίμενε να τελειώσουν οι άλλοι τη καταδίωξη –δε θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε μέσα στα αμάξια- και έτσι ήταν αρκετά βαρετά. Αργότερα το απόγεμα στο σπίτι της γιαγιάς του σκηνοθέτη γυρίσαμε την πρώτη σκηνή της ταινίας. Πολλά γέλια και υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτα, όλα πήγαν ρολόι. Χρειάζονται αν όχι πρόβες, αρκετές δοκιμές και συζητήσεις για το πως θα βγει η κάθε σκηνή, τι πως και ποτέ θα κάνει οτιδήποτε ο ηθοποιός και ο οπερατέρ. Αυτά ουσιαστικά είναι δουλεία του σκηνοθέτη. Παράλληλα ο διευθυντής φωτογραφίας κοιτά το κάδρο, το πλάνο, τον φωτισμό και διευθετεί ανάλογα με την αισθητική του. Σίγουρα σε μια ερασιτεχνική μικρού μήκους ταινία, δεν ήταν πάντα τόσο αυστηρή η κατάσταση αλλά καλό είναι να υπάρχουν ρόλοι. Από ιδέες πάντως όλοι είναι πρώτοι.

Δευτέρα κατά τις 13:00

Στο σπίτι του Γιάννη γυρνάμε την σκηνή με την βαλίτσα. Τη βαλίτσα με τα αλεύρια έπρεπε να κάτσω να την γεμίσω τη προηγούμενη μέρα. Αυτό ακριβώς είναι μια ταινία. Όχι μόνο, ερμηνεία και φως, αλλά και κοστούμια, μακιγιάζ, σκηνικά(όσο μπορείς σε μια low budget), ήχος(πολύ σημαντικό, δύσκολο και προβληματικό), μπαταρία και DVD για την κάμερα, κουβάλημα εξοπλισμού, τοποθεσίες και αναζήτησή τους. Μετά το απογευματινό διάλειμμα γυρίσαμε το πρώτο μισό της ανταλλαγής με τον dealer. Ο ήλιος όμως έπεφτε γρήγορα και θα συνεχίζαμε άλλη μέρα. Να σημειώσω εδώ πως τα πλάνα τα είχα σχεδιάσει από πριν σε χαρτί (ντεκουπάζ) οπότε είχαμε έναν μπούσουλα. Φυσικά τίποτα δεν είναι δεδομένο, πολλά αλλάζουν στην πορεία (είτε καταλάθος είτε ηθελημένα- νέες ιδέες)

Δεύτερο Μέρος και Συμπεράσματα το επόμενο Σάββατο!

watch@youtube http://www.youtube.com/results?search_query=drug+killers&search=Search

Wake up and smell the summer!

Δεν ξέρω αν είναι δική μου αίσθηση αλλά ο χρόνος τρέχει σαν διάολος. Πότε πέρασε ο χειμώνας, πότε η άνοιξη και πλέον εδώ και μερικές μέρες είμαστε και επίσημα στο καλοκαίρι… μου είναι κομμάτι δύσκολο να το χωνέψω (στο θέμα της χώνεψης ίσως να φταίνε και τα κομμάτια πίτσας που έφαγα πριν λίγο).

Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το γεγονός ότι ο καιρός έχει τρελαθεί τελείως τώρα τελευταία.

Οι εναλλαγές στον καιρό η αλήθεια είναι ότι μας κρατάνε σε εγρήγορση. Το καλύτερο «νανούρισμα» για ένα οδηγό αυτοκινήτου είναι ο δρόμος χωρίς στροφές. Παρόμοια, όταν ο καιρός είναι καλός (καλό+καίρι) επί 10 συνεχόμενους μήνες θα μπορούσε να μας ναρκώσει, να μας ρίξει σε λήθαργο, να μας κοιμίσει.

Ευτυχώς, ο Vivaldi έζησε και έγραψε το αριστούργημα της Μπαρόκ μουσικής «Οι τέσσερις εποχές» στις αρχές του 1700 γιατί τότε υπήρχαν ακόμη οι εποχές.

Ξυπνήστε λοιπόν και μυρίστε καλοκαίρι! Φορέστε τα μαγιό σας και πάτε στην δουλειά σας, ξεχάστε τα παπούτσια και φορέστε σαγιονάρες, αφήστε κατά μέρους το σερφάρισμα στο γραφείο και το σπίτι, πιάστε την σανίδα σας και δρόμο για μια από τις χιλιάδες παραλίες. Δεν είναι ανάγκη να πάτε στις παραλίες που συνωστίζονται και στοιβάζονται κατά χιλιάδες τα σκασμένα από τις μεγαλουπόλεις. ΤΑΞΙΔΕΞΤΕ μακρύτερα! Τρέξτε, πηδήξτε, πιείτε, γελάστε, κλάστε ελεύθερα!

It s Musim panas!

Ο Κόσμος του Jhonen Vasquez

Στο παρελθόν σας έχω ξαναμιλήσει για τον συγκεκριμένο δημιουργό(βλέπε τεύχη Φυτώ). Και συγκεκριμένα σας έχω μιλήσει για το comic του Johnny the homicidal maniac. Ε, τώρα σκέφτηκα να σας κάνω μια παρουσίαση σε όλο του το έργο.
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε με το βιογραφικό μπλα μπλά και ας περάσουμε μετά σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Γεννήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 1974 στο San Jose της Καλιφόρνιας. Εκεί μεγάλωσε και άρχισε απο νωρίς να ασχολείται με το σχέδιο. Μάλιστα στην εφημερίδα του σχολείου του δημοσίευσε κάποια στριπς με τον τίτλο: Johnny the Little Homicidal Maniac.
Ο κόσμος του Jhonen Vasquez είναι ένας κόσμος σκοτεινός, με αρκετή βία, αίμα, παράνοια, απόγνωση και άφθονο μαύρο χιούμορ. Εγώ θα σας πρότεινα να ασχολεηθείτε με τα comics του και να ψάξετε να βρείτε και να διαβάσετε κάτι δικό του. Και αν δεν είστε τύποι που διαβάζουν comics, τότε αφιερώστε λίγο απο τον χρόνο σας για να δείτε επεισόδια απο την σειρά κινουμένων σχεδίων την οποία δημιούργησε για λογαριασμό της Nickelodeon και έχει τίτλο Invader Zim, σίγουρα είναι απο τα εξυπνότερα cartoon που έχω δεί. Δυστυχώς το σχετικά ενήλικο χιούμορ του ανάγκασε την Nickelodeon να το κόψει και έτσι με λίγο ψάξιμο θα καταφέρετε να βρείτε μιάμιση season μόνο. Και είμαι σίγουρος οτι θα ζητάται και άλλο.
Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά. Πρώτο comic που κυκλοφόρησε ήταν το Johnny the Homicidal Maniac, απο την Slave Labor Graphics, αργότερα ακολούθησαν τα The Bad Art Collection, Squee και I Feel Sick.
Δυστυχώς ο χώρος και ο χρόνος είναι περιορισμένος, εδώ εγώ απλά μπορώ να σας δώσω το ερέθισμα να ψάξετε περισσότερο για εκείνον, δεν μπορώ να αναλύσω όλο του το έργο.
Καλή τύχη, τα ξαναλέμε!

site
journal
Ποιός ήρωας απο τον κόσμο του Jhonen Vasquez είσαι?Ένα τεστάκι έτσι για πλάκα.






Και ένα video για να πάρετε μια γεύση απο το Jhonny the homicidal maniac.

Τελικά είμαστε Πωπόφαρδοι !!!

Δηλαδή τι να πω. Είμαστε άθλιοι. Ιδιαιτέρα στο δεύτερο ημίχρονο, ήμασταν αθλιότατοι. Δηλαδή δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε πάσα. Ήμαρτον!!! Τόσο χάλια πια;;;;; Ήμασταν υπερβολικά κατώτεροι από την Μολδαβία στο δεύτερο ημίχρονο και αν οι Μολδαβοί ήταν καλύτεροι στην επίθεση θα μας είχαν κάνει φοβερή ζημιά.

Το θετικό φυσικά είναι ότι είμαστε πωπόφαρδοι και καταφέραμε στο 90+ να σκοράρουμε και να νικήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε πρώτοι με 5 βαθμούς διαφορά από τους δευτέρους, με την Τουρκία όμως να έχει ένα παιχνίδι λιγότερο.

Φυσικά μετά από τέτοια εμφάνιση, δεν μπορούμε να είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι στα επόμενα παιχνίδια που θα είναι πολύ πιο δύσκολα από αυτό με την Μολδαβία. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε Νορβηγία εκτός, Βοσνία εντός, Τουρκία εκτός, Μάλτα εντός και Ουγγαρία εκτός. Εντάξει το επόμενο παιχνίδι είναι τον Σεπτέμβριο οπότε έχουμε χρόνο να βελτιωθούμε και είναι σίγουρο ότι θα παρουσιαστούμε με διαφορετικό πρόσωπο.

Στα συν του αγώνα, οι εκπληκτικοί φίλαθλοι. Μακάρι να γίνουν όλοι οι αγώνες εκεί.
Βαθμολογια
1 ΕΛΛΑΔΑ 18
2 ΤΟΥΡΚΙΑ 13
3 ΒΟΣΝΙΑ-ΕΡΖΕΓ 13
4 ΝΟΡΒΗΓΙΑ 13
5 ΟΥΓΓΑΡΙΑ 6
6 ΜΑΛΤΑ 4
7 ΜΟΛΔΑΒΙΑ 2

Play the tape!

• Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη (46%) ζει με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα.

• Το Α.Ε.Π. των 48 φτωχότερων κρατών είναι μικρότερο από τη περιουσία των 3 πλουσιότερων ανθρώπων της Γης.

• Το 18% των ανθρώπων της Γης δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.

• Στον κόσμο δαπανούνται ετησίως περί τα 780 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικό εξοπλισμό, πολέμους κτλ

(στατιστικά δημοσιευμένα από την παγκόσμια τράπεζα και τη Unicef)

Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε.

Μη περιμένετε να σας πω για την αποτυχία του καπιταλισμού και τη σημασία του να «επαναστατήσουμε». Πέραν της πολιτικής, το σίγουρο είναι ένα: Κάτι πάει στραβά. Και αυτό το κάτι πρέπει να ισιώσει. Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η άγνοια του κόσμου. Όλοι μας, λίγο πολύ ξέρουμε στο περίπου, τι ακριβώς γίνεται ανά τον κόσμο και ποιος φταίει.

Άρα;

Αυτό είναι το πρόβλημα αγαπητοί μου! Ότι γνωρίζουμε «λίγο πολύ» και στο «περίπου». Οι ολοένα κλειστές κοινωνίες που ορθώνονται σαν τείχη γύρω μας, ο σύγχρονος τρόπος ζωής που μας κρατάει ακόμα περισσότερη ώρα στον καναπέ του σπιτιού μας και το δίπτυχο ‘κράτος - Μ.Μ.Ε.’ που μας αποπροσανατολίζουν και δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα, μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα όντα, που ενώ τα ξέρουμε όλα, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Μοναδική καινοτομία! Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε. Από νούμερα, στατιστικές και βαρύγδουπα λόγια πάμε καλά. Απο σχέδια και χρονοδιαγράμματα δε, έχουμε μπουχτίσει. Πως μεταφράζονται όμως όλα αυτά; Τι σημαίνουν για εμάς, και πως μας επηρεάζουν ή μπορεί να μας επηρεάσουν; Αν κλέψεις το κομμάτι ψωμί του διπλανού σου θα σε κυνηγήσει γιατί νιώθει ότι αδικείται. Είναι βαθιά ριζωμένο στη σκέψη του ότι το ψωμί του ανήκει και θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να το ξαναποκτήσει. Αυτό λέγεται δίκαιο. Κι όταν σε πνίγει το δίκιο, αντιδράς. Πως θα αντιδράσει τώρα η κοινωνία του ‘μαμ, κακά και νάνυ’; Ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι ειδήσεις μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο;

Δύο πράγματα σε πρώτη φάση.

Πρώτον, είναι αναγκαίο να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία του ‘ότι δεν συμβαίνει στη γειτονιά μου, δεν με αφορά’. Δείτε το από την άλλη πλευρά. Όσοι ασχολούνται με τα κοινά του κόσμου, θα ασχοληθούν και με τη δικιά μου γειτονιά. Πιο πιθανόν να εισακουστείς, εγγυημένα. Και έτσι βοηθάμε ο ένας τον άλλον – τι πιο απλό; Σταματήστε εκφράσεις του τύπου θα πάω διακοπές στο Ξυλόκαστρο ή την Πάρο. Θα πάω διακοπές στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Να συνηθίζει σιγά σιγά το μυαλό. Σαββατοκύριακο, θα πάω Αυστρία – εδώ δίπλα είναι. Στις ειδήσεις να προβάλλονται θέματα ‘Πρεμιέρα σήμερα για το θεατρικό έργο «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» στο Bargal της Σομαλίας’. Μια γειτονιά είμαστε όλοι!

Δεύτερον, χρειάζεται επαναπροσδιορισμός ορισμένων εννοιών, για να καταλαβενόμαστε. Το ‘1.000 νεκροί σε έκρηξη’ δεν λέει τίποτα πλέον σε έναν μέσο αστό με 3-4 ώρες τηλεθέασης; την ημέρα. Πάρτον λοιπόν στο πλησιέστερο νεκροταφείο της περιοχής και πες του (με τη χαρακτηριστική φωνή του Καλυβάτση): ‘Τους βλέπεις; Τόσοι πέθαναν!’. Η έκρηξη θα είναι ένα πρόβλημα να την αναπαραστήσουμε, καθώς αυτή κι αν έχει διαστρεβλωθεί σαν έννοια αλλά και σε τι χρησιμεύει με τόσες χολιγουντιανές ταινίες που βλέπουμε.

Αυτά σε πρώτη φάση. Μετά προχωράμε σε προχωρημένα επίπεδα με πιο ‘δραστικές’ ενέργειες. Κλείνουμε τη τηλεόραση, ξεγραφόμαστε από το video club, βγαίνουμε για βόλτα στο δρόμο, διαβάζουμε κάνα βιβλίο, πάμε κάνα ταξίδι… Ξέρω, ξέρω ακούγονται πολύ ριζοσπαστικά, αλλά το κάθε πράγμα στο καιρό του.

Μόνον έτσι θα δημιουργηθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες που θα βούλονται και θα ενεργούν από μόνοι τους, προς την ίδια κατεύθυνση όμως. Άρα θα λειτουργεί σαν ένα κίνημα, χωρίς την ανάγκη κανενός χορηγού ή ευαισθητοποιημένου που ψάχνει για διαφήμιση. Εφόσον δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ας δουλέψουμε έτσι.

Μου θυμίζει το εκπαιδευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Οι μαθητές φορτώνονται με άπειρες γνώσεις και εφόδια, τα οποία δεν ξέρουν σε τι τούς χρησιμεύουν ή πως θα τους βοηθήσουν στην μετέπειτα ζωή τους και τελικά κινδυνεύουν να γίνουν ζόμπι. Τόσο έξυπνοι, κι όμως τόσο χαζοί! Αλλά πάντα θα είναι δίπλα ο μπαμπάς και η μαμά, που θα επιβραβεύουν το παιδί τους και θα τον ωθούν να πάει ακόμα πιο παραπέρα, και να μην ανησυχεί για τίποτα – αυτοί είναι δίπλα του για ότι κι αν συμβεί. Άσχετα με το αν ο πιτσιρικάς δεν ρωτήθηκε ποτέ από κανέναν για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

Έτσι κι εμείς καθόμαστε στον καναπέ, ενημερωνόμαστε, δουλεύουμε, τρώμε, πάμε και στη τουαλέτα που και που και έχουμε τον μπαμπά (τους ηγέτες) και τη μαμά (τα Μ.Μ.Ε.) να μας καθυσηχάζουν… Συνεχίστε εσείς κι εμείς είμαστε εδώ για ότι κακό συμβεί σε αυτόν τον αφιλόξενο πλανήτη. Εμείς θα βοηθήσουμε τους φτωχούς αυτού του κόσμου κάνοντας εράνους και μεγάλα φεστιβάλ! Δώστε μας εσείς τα λεφτά σας και εμείς θα τα διαχειριστούμε όπως πρέπει. Εμπιστευτείτε μας!

Αμ, έτσι είναι σαν να έχουμε 365 μέρες τον χρόνο προεκλογική περίοδο! Λίγο αέρα ντε… Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά!