i help greece, not

Με αφορμή την καμπάνια της Eurobank (ihelp.gr) και κάτι τηλεμαραθώνιους που θυμάμαι προ αρκετών εβδομάδων, σχετικά με τη συγκέντρωση χρηματικού ποσού για να καταφέρουμε να ανοικοδομήσουμε τις ζωές που καταστράφηκαν από τη πύρινη λαίλαπα του Αυγούστου που έπληξε την Ελλάδα, οφείλω να πω ότι ευαισθητοποιήθηκε ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό και ήταν από τις λίγες στιγμές συμπόνιας και ομοψυχίας, που θυμάμαι τουλάχιστον εγώ.

Με τα όσα ακολούθησαν όμως (ήτοι, εκλογές, τα στρέμματα στη Πάρνηθα, οι τουριστικές εγκαταστάσεις στη Ζαχάρω, η εκμετάλευση αυτης της ομοψυχίας για διαφημιστικά τρίκ, και πάνω απ’ όλα ότι ξεχάστηκε ότι έγινε – όπως πολλά άλλα), οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα περισσότερο κοντά μου την «εναλλακτική» ομοψυχία των ελλήνων μεταναστών, των «μεταναστών» του 21^ου αιώνα, της ηλικίας των 30-40 που δεν τους χώραγε ο τόπος και αποφάσισαν να ψάξουν τη τύχη τους κάπου στην Ευρώπη και ομολογουμένως τα καταφέρνουν πολύ καλά. Έτυχε να γνωρίσω ορισμένους από δαύτους, και για να μην τα πολυλογώ αυτό που πιστεύουν, έχοντας ζήσει τη κατάσταση από πρώτο χέρι κι όχι μέσα από διηγήσεις παππούδων, είναι πως άμα αγαπάς την Ελλάδα άφησε την να καταστραφεί. Διότι μόνο έτσι θα ξεκινήσουμε όλοι μα όλοι από το μηδέν. Διότι μόνο έτσι θα καταλάβουμε τι είναι να δίνεις χωρίς να παίρνεις. Δεν πρέπει να συντηρούμε ένα αυτοκαταστροφικό σύστημα. Βαρύγδουπα λόγια θα μου πείτε εν βρασμώ ψυχής (ποιος ξέρει τι είχαν περάσει και οι ίδιοι). Ίσως. Να σας πω την αλήθεια, παρόλο που είχε ενδιαφέρον η τεκμηρίωση τους, εγώ δεν συμμεριζόμουν την άποψη τους. Ανέκαθεν φοβόμουν τη «καταστροφή», ότι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη.

Παρόλα αυτά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το όλο σκηνικό που περιέγραψα παραπάνω ήταν:

"Με σεβασμό στους νεκρούς,

ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΣΕΠΩΣΑΝ 3 ΚΑΙ 10 ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ."

Αλλά η οργή μου, σύντομα στράφηκε και σε μεγαλύτερες μάζες. Εντάξει, δεν τσέπωσαν όλοι λεφτά, αλλά καμία προσληψούλα… Όλο και κάτι θα είχε σε τιμή ευκαιρίας. Κι έτσι ήρθαν, άθελα μου, στο στόμα μου τα λόγια του εύστοχου Λεβέντη:

"ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ!"

Μετά ξεστόμισα κι άλλα πολλά. Τους πήρε όλους. Ξέρετε πως είναι αυτά τώρα…

Βαρύγδουπα λόγια θα μου πείτε εν βρασμώ ψυχής. Ε, λοιπόν εγώ έτσι θα νιώθω όσο θα παίρνουν τα αυτιά μου για κάτι «πορείες», και κάτι «συναυλίες» και λοιπές αηδίες… Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Πάντως, άθελα μας ίσως, οδεύουμε προς τη καταστροφή. Τώρα δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαρώ ή να φοβηθώ.