Μία απάντηση δίχως ερώτηση

Κοίτα, αν και δε κατάλαβα πολύ καλά την ερώτηση σου, νομίζω ότι αναφέρεσαι στο θέμα των τουρκοκυπρίων και για το αν η Σελήνη επηρέασε τον Δία, με αποτέλεσμα να ευνοηθεί ο Ολυμπιακός στη διαιτησία και να πέσει η μετοχή της Sony κατά 5,2 δολάρια. Εχμμμ… Σαφής απάντηση δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρχε να σου πω την αλήθεια. Άφησε με να σου εξηγήσω…

Ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να απαντά σε αυτό που τον ρωτάνε και αν απαντήσει, το πιο πιθανόν είναι να πει ψέματα. Δε ξέρω, πολλοί νομίζουν ότι κάνοντας τους μία ερώτηση τους απευθύνουμε και τον λόγο. Όχι ρε φίλε, ποιος σου είπε ότι έχω όρεξη να ακούσω τις αναλύσεις και τα πιστεύω σου πάνω στο θέμα; Κάνοντας σου μία ερώτηση, περιμένω μία απάντηση. Άντε το πολύ μία περίληψη 10 γραμμών που μας έλεγαν και στο Λύκειο. Και οφείλεις να είσαι σαφής και περιεκτικός. Ο τρόπος με τον οποίο ζούμε τη ριμάδα τη ζωή μας, δεν μας επιτρέπει (ή εμείς δεν θέλουμε) να χαιρετήσουμε έναν άγνωστο στο δρόμο, να ρωτήσουμε έναν άγνωστο στο video club αν έχει δει μία ταινία, να ζητήσουμε συγνώμη, να ανοίξουμε κουβέντα με το συνάδελφο στη δουλειά μας. Σαν να μας έχει δημιουργηθεί βαθιά μέσα μας ένα καινούριο, τεχνητό, αντικοινωνικό γονίδιο. Έτσι, νιώθεις σαν όλοι θέλουν να πουν κάτι (όσο να’ ναι, είναι κάτι που ισχύει στη πλειοψηφεία των περιπτώσεων) άλλα δεν μπορούν. Γιατί; Ούτε και ξέρω. Δεν υπάρχει βούληση. Και η μόνη ευκαιρία είναι όταν κάποιος τους απευθύνει τον λόγο (η ύστατη λύση – η ερώτηση). Και εκεί αρχίζουν και βγαίνουν όλες οι σκέψεις και όλα τα αποθημένα και όλα τα «θέλω…, αλλά» με ταχύτητες… DSL! Και ακόμα περισσότερο θέλοντας να καλύψει εκ των προτέρων την ανάγκη για επικοινωνία, θα αρχίσει μετά από κάποιο σημείο η μπουρδολογία και αμπελοσοφία. Και εκεί να είναι λίγο πιο νορμάλ ο συνομιλούν, βοήθα πανάγια μου, τι έχει να ακούσει! Και καταλήγει στο συμπέρασμα, τι ήθελα και ρώταγα!; Και την επόμενη φορά θα το σκεφτεί λίγο περισσότερο πριν ρωτήσει κάτι. Ο πολυλογάς, εν τω μεταξύ, προφανώς αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι ο καημένος απέναντι του έχει αρχίσει να βαριέται, και να σου οι ατέρμονες σκέψεις του στυλ, αφού δεν τα λέω καλά τι θέλω και μιλάω, κάνω τον κόσμο να βαριέται, και την επόμενη φορά δεν θα μιλήσω καθόλου. Προφανώς, απάντηση στο ερώτημα δεν υπήρξε. Μπορεί να έμαθε με κάθε λεπτομέρεια οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό που έψαχνε θα συνεχίσει να το ψάχνει. Και έχουμε τα εξής πολλά συμπεράσματα:

- Γινόμαστε όλο και πιο απόμακροι, εφόσον δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε.

- Ακόμα χειρότερα, μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.

- Έχουμε αδυναμία μετάδοσης της γνώσης, κάτι που οπισθοδρομεί την ανθρωπότητα.

- Χάνουμε απίστευτο χρόνο απ’ τη ζωή μας.

Το ίδιο φαινόμενο, αλλά με άλλα αίτια και αποτελέσματα, παρατηρείται σε πιο έντονο βαθμό, και στη λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα» των πολιτικών και θα εξεταστεί σε προσεχή επιστημονική θεώρηση.

ελπίζω να καταλάβατε κι εσείς τι εννοούσα...