Πόνος ενός εξαρτημένου... ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 18ΑΝΩ

{Το κείμενο αυτό διαβάστηκε από το μαθητή του «Σχολείου του 18 Άνω» στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στις 25/10/2004 στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών από τη Μονάδα Απεξάρτησης ΨΝΑ 18ΑΝΩ με θέμα «Εξάρτηση-Απεξάρτηση και Σχολείο». Το κείμενο που δημοσιεύει σήμερα το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία της προσωπικής πορείας ενός ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ πια ανθρώπου, στη ζωή και στις ουσίες.}

Γεια σου δάσκαλε!

Θα αναρωτιέσαι τώρα πως και σε θυμήθηκα μετά από 35 χρόνια. Μα δεν σε ξέχασα ποτέ. Πιστεύω ότι ένα αληθινό χαμόγελο, ένα αληθινό χάδι δεν ξεχνιέται ποτέ. Σε συντροφεύει σε ολόκληρη τη ζωή. Και αυτό το χαμόγελο και αυτό το πάθος σου για γνώση και για τη μετάδοση της γνώσης θα με συνοδεύει για μια ζωή. Αγαπούσες όλα τα παιδιά, αλλά σε μένα ίσως επειδή ήμουν από άλλη χώρα μου είχες ιδιαίτερη αδυναμία. Εμείς σαν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα στην χώρα σου την Ουγγαρία. Το πρόβλημα με μας όπως άλλωστε με κάθε ξένο που ζει σε άλλη χώρα ήταν και είναι η δυσκολία προσαρμογής. Χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Γι’ αυτό, όταν έφυγες από το σχολείο, πήρες μετάθεση νομίζω, με πήρε ο κατήφορος. Δεν το κατάλαβε κανείς. Ή μάλλον δεν έδωσε κανείς τη δέουσα προσοχή που χρειαζόταν.

Οι γονείς μου βλέπεις ήταν απασχολημένοι με τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην Ελλάδα. Παρεμπιπτόντως σου υπενθυμίζω ότι και ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός. Τέλος πάντων. Όπως σου είπα και πιο πάνω, από κει άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Θα σου τα πω εν συντομία. Μετά από 2 χρόνια με διώχνουν από το σχολείο, οπότε στα 12 μου άρχισα να πίνω αλκοόλ και γενικά ότι άλλο εύρισκα μπροστά μου. Αγρίευα μέρα με τη μέρα. Μετά 1 χρόνο με διώχνουν και από το άλλο σχολείο. Με παίρνουν σε ένα πειραματικό σχολείο από όπου με διώχνουν σε μισό χρόνο. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του πατέρα μου δεν με ξαναδέχτηκαν σε κανένα άλλο σχολείο. Έτσι, την τελευταία τάξη του Δημοτικού, την τελείωσα σαν κατ’ οίκον διδασκόμενος, μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά. Μετά από το Δημοτικό, πήγα σε δύο τεχνικά σχολεία, από μισό χρόνο στο καθένα, απ’ όπου έφυγα άρον άρον. Ένοιωθα πολύ μόνος και αποκλεισμένος από τη γνώση και από την κοινωνία γενικότερα. Αναγκαστικά άρχισα να δουλεύω από τα 13 μου. Εν τω μεταξύ, έπινα όλο και πιο πολύ. Δούλευα όπου εύρισκα. Σε εργοστάσια, σαν εφημεριδοπώλης, σαν οδοκαθαριστής, σε θέατρο… Εκεί στο θέατρο, πέρασα τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μου. Εκείνη τη χρονιά με καταδικάζουν σε 3 χρόνια φυλακή, για αντίσταση κατά της αρχής. Η ιστορία ήταν η εξής: Ταξίδευα με τραίνο, οπότε σε μια στάση, σε ανύποπτη στιγμή, μπαίνουν μέσα καμιά δεκαριά αστυνομικοί και αρχίζουν χωρίς λόγο να δέρνουν τον κόσμο. Εγώ βλέποντας αυτή την αγριότητα, όρμησα σε έναν από αυτούς και τον έσπρωξα. Αυτό ήταν.

Λόγω του ότι ήμουν ανήλικος, αντί για φυλακή, με καταδικάζουν σε 3 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας σε ένα ρωσικό εργοστάσιο όπλων. Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα γίνεται η μεταπολίτευση. Επιτέλους, έφτασε η στιγμή του πολυπόθητου επαναπατρισμού. Μπαίνουμε στη διαδικασία του γυρισμού, που διαρκεί 4 χρόνια. Επιτέλους φθάνουμε στην Ελλάδα. Παθαίνουμε σοκ! Βιώνουμε στο πετσί μας την καταστολή και τον αποκλεισμό. Συμμορίτες μας ανεβάζουν συμμορίτες μας κατεβάζουν. Βρίσκομαι ξανά στο περιθώριο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με πιάνουν σε μια διαδήλωση στα Προπύλαια, και σε μια πολύκροτη δίκη η οποία κράτησε για βδομάδες, στη διάρκεια της οποίας ήμασταν κρατούμενοι στην Ασφάλεια, με καταδίκασαν σε 3 χρόνια φυλακή με αναστολή.

Βγαίνοντας από αυτή την περιπέτεια, μπαίνω όλο και πιο βαθιά στις ουσίες. Χάνω σιγά σιγά την επαφή με την πραγματικότητα. Περνάνε τα χρόνια. Που και που, όταν φτάνω πια στα όριά μου διαβάζω κανένα βιβλίο, σέρνομαι σε κανένα θέατρο, έτσι για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου. Μετά ξανά τα ίδια. Ώσπου κάποια στιγμή παθαίνω οξεία παγκρεατίτιδα. Τραβολογιέμαι στα νοσοκομεία για κανένα χρόνο. Μετά οι γιατροί αποφασίζουν να με εγχειρήσουν. Ήταν δύσκολη εγχείρηση, όπως μαθαίνω αργότερα. Μετά το νοσοκομείο, για ενάμισι χρόνο κάνω αποχή από τις ουσίες. Ξαναγεννιέμαι. Όλα μου φαίνονται πρωτόγνωρα. Τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι σκέψεις… τα πάντα. Ρίχνομαι με τα μούτρα στο διάβασμα, στη μελέτη, στη δημιουργία, στην απόλαυση της φύσης…όλα ανολοκλήρωτα, και μόνος, χωρίς στόχους. Ήταν θέμα χρόνου να ξαναπέσω στις ουσίες. Αυτή τη φορά βυθίστηκα ακόμα πιο βαθιά σε αυτές. Είχα παγώσει μέσα μου. Ούτε καν η ιδέα του θανάτου δεν με απασχολούσε. Δεν παραπονιέμαι δάσκαλε, αγανακτώ. Το ξέρεις, αυτή η ιστορία είναι μία από τις πάμπολλες, εκατομμύρια τραγικές ιστορίες που διαδραματίζονται καθημερινά γύρω μας. Δεν τους βλέπουμε όμως. Δεν θέλουμε να τους δούμε. Αποστρέφουμε το βλέμμα μας μόλις τους αντικρίσουμε. Μέχρι πότε όμως θα μπορέσουμε να κρυφτούμε από τη συνείδησή μας, καταφεύγοντας σε ψεύτικες ανάγκες, σε ψεύτικες εικόνες, σε ψεύτικα πρότυπα; Αυτή τη στιγμή που σου γράφω βρίσκομαι στο πρόγραμμα απεξάρτησης του 18ΑΝΩ που παλεύει και μου μαθαίνει να παλεύω και εγώ ενάντια στο ψέμα, στην υποκρισία, στην εκμετάλλευση και σε όλες τις κοινωνικές ανισότητες. Το 18ΑΝΩ πιστεύει ότι η γνώση και η εκπαίδευση είναι τα όπλα που θα με βοηθήσουν να αντισταθώ στη βαρβαρότητα που με περιβάλλει. Γι’ αυτό σου λέω δάσκαλε, εγώ θα σταθώ όρθιος και θα σπουδάσω, και με ψηλά το κεφάλι θα παλέψω για ένα καλύτερο αύριο.

Γιώργος