Warrel Dane - Praises To The War Machine

Πρώτο solo album για τον Warrel Dane των Nevermore… Από που να αρχίσουμε;

Ας αρχίσουμε από το cover του δίσκου που μου γεννά συνειρμούς: (Η προσπάθεια να βρούμε την χαμένη μας αθωότητα. Η τραγική διαπίστωση οτι δεν ήμασταν ποτέ αθώοι, όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Η αποδοχή του επερχόμενου τέλους; ) Απλά υπέροχο. Ο Dane δεν έχει κρύψει μέσω των Nevermore τις γλυκόπικρες σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και στο solo album του δεν κάνει εξαιρέσεις. Αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση γίνεται φανερή από το cover κιόλας, αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Βρίσκεται διάχυτη στους στίχους και στην ατμόσφαιρα του album.

Πρώτη εντύπωση απο την ακρόαση του album: ο Warrel δεν μπορεί να ξεφορτωθεί εύκολα την Nevermore-ίλα που κουβαλά. Την μεταφέρει αν όχι αυτούσια (πως θα μπορούσε άλλωστε χωρίς το ταλέντο και τη συνθετική δεινότητα των υπόλοιπων μελών της μπάντας), τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που το «Praises To The War Machine» ακούγεται σχεδόν σαν κυκλοφορία των Nevermore.

Διαφορές βέβαια με το στυλ των Nevermore υπάρχουν. Ούτε τα drums ούτε οι κιθάρες έχουν τόσο κυρίαρχο ρόλο στην μουσική. Τα σολο είναι λιγότερο επιτηδευμένα / στηρίζονται στο συναίσθημα. Επίσης οι φόρμες των κομματιών είναι σαφώς απλούστερες (αν και ακόμα θα τα χαρακτήριζα progressive). Η παρουσία που ξεχωρίζει είναι σαφώς αυτή του Dane ο οποίος πειραματίζεται με την φωνή του και ειδικά στα πιο μαλακά κομμάτια ξεδιπλώνει μια πλευρά του που δεν έχουμε ξανακούσει. Επίσης οι στίχοι του είναι πολύ πιο προσωπικοί. Ίσως είναι οι πιο προσωπικοί που έχει γράψει απο την εποχή του Dreaming Neon Black αλλά και πολύ πιο διαφορετικοί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το “This Old Man” και το “Brother”. Το τελευταίο άρεσε ακόμα και στην αδελφή μου (μεγάλη υπόθεση).

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται για τον εκ νέου “βιασμό” κομματιού του Paul Simon στο “Patterns” και η πωρωτική διασκευή του “Lucretia My Reflection” των The Sisters Of Mercy! Highlights του album και τα δυο! Προσέξτε επίσης το “Let You Down”, το οποίο σίγουρα είναι ό,τι πιο “εμπορικό” έχει κυκλοφορήσει από μέλος των Nevermore μέχρι σήμερα (ναι, συνυπολογίζω το Dead Heart In A Dead World).

Για να κλείσω, πιστεύω οτι το πρώτο solo album του Dane στέκεται επάξια δίπλα σε ότι άλλο έχει δημιουργήσει. Προσωπικά προτιμώ τα πιο δυνατά κομμάτια του album με αγαπημένο το “The Day The Rats Went To War”. Να κάνω τώρα και τον δικηγόρο του διαβόλου; Ας τον κάνω. Κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει την ένσταση ότι με το να κάνει τον δίσκο του να ακούγεται σαν Nevermore, ο Dane έχασε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πειραματιστεί με άλλα είδη μουσικής και να ξεδιπλώσει ακόμα περισσότερο το αμφισβητούμενο (από μερικούς-λίγους) ταλέντο του. Απάντηση (ποιά ήταν η ερώτηση;) : Στα @ρχίδι@ μας, ο κόσμος που στήριξε τους Nevermore μέχρι σήμερα έχει αγαπήσει αυτόν τον ήχο. Όταν οι οπαδοί σου δεν είναι και τόσοι πολλοί δεν προσπαθείς να τους αποξενώσεις. Αυτό είναι ενα album με κύριο target audience τους φίλους των Nevermore. Όμως δεν αποκλείεται να αρέσει και σε άλλους! Ακούστε και αποφασίστε! Καλή ακρόαση!