Δισκοκρητικοί

Sufjan Stevens
Illinoise

Καιρό είχα να κολλήσω τόσο πολύ με ένα δίσκο. Νόμιζα πως πλέον δεν μπορώ να ακούω και να ξανακούω 12 κομματάκια ενός καλλιτέχνη, ίσως γιατί εγώ βαριέμαι εύκολα, ίσως επειδή είμαι εθισμένος στην εναλλαγές, ίσως επειδή δεν βγαίνει και κανένας ωραίος δίσκος. Ο Sufjan όμως με έβαλε στην θέση μου. Με ένα είδος αχαρακτήριστο κατ’ εμέ, σε ταξιδεύει, με ήχους από πάμπολλα όργανα (μπάντζο, βιολιά, πνευστά, κιθάρες, χορωδίες), και στίχους όμορφους και νοσταλγικούς-ονειρικούς ίσως. Δεν ασχολείται με κοινοτυπίες (κενοτυπίες θα έλεγα) όπως άλλοι, αλλά μιλά, για παιδικούς φίλους-έρωτες, τον καρκίνο, ταξίδια, εξωγήινους συνθέτοντας ένα κολλάζ της Αμερικής και του κόσμου μας. Δήλωσε πως θέλει να βγάλει 50 δίσκους-έναν για κάθε πολιτεία της Αμερικής, προς το παρόν είναι στον δεύτερο- τι τυπάς!! Ίσως σε κάποια σημεία υπερβάλλει μουσικά, αλλά είναι τόσο όμορφο το αποτέλεσμα που του το συγχωρείς μωρέ.