Ministry - ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ

Ministry
ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ

(ή για ευκολία: "Psalm 69: The Way To Succeed And The Way To Suck Eggs")

Το άλμπουμ που αναμφισβήτητα θα είχε κάνει superstars (για τα δεδομένα του σκληρού ήχου βέβαια) τους Ministry, αν δεν ακολουθούσε το μετριότατο "Filth Pig". (Οι Ministry superstars; Σε κάνα παράλληλο μαστουροσύμπαν ίσως!)

Άσχετα πάντως με την αναγνωρισιμότητα της μπάντας, το Psalm 69 ήταν η μεγάλη "στιγμή" των Ministry και αποτέλεσε και ορόσημο: είναι η πρώτη ή έστω η πρώτη επιτυχημένη απόπειρα ένωσης του industrial με το metal, η οποία μάλιστα γνώρισε και "mainstream" επιτυχία.

Και επιπλεόν οι Ministry το πέτυχαν διατηρώντας "τ’αρχίδια" της μουσικής, όχι ξεπουλώντας την όπως διάφορα άλλα μόνο κατ’όνομα "industrial metal" συγκροτήματα που πλούτισαν στις πλάτες τους.

Επί της μουσικής τώρα... Τα πρώτα πέντε κομμάτια (εκτός του "TV II" ) είναι industrial rockers. Ειδικά το "N.W.O.", το "Just One Fix" και το "Jesus Built My Hotrod" με την εξωφρενική vocal ερμηνεία του G. Haynes, είναι τα κομμάτια για τα οποία θυμάται ο περισσότερος κόσμος αυτό το album.

Εγώ προτιμώ περισσότερο το δεύτερο μισό του, στο οποίο ουσιαστικά δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με συμβατικά μουσικά κομμάτια αλλά με ηχοτοπία. (Ναι, το ξέρω οτι δεν βρήκατε την λέξη στο λεξικό – όμως θα έπρεπε να είναι εκεί.) Εξηγούμαι: τα κομμάτια δεν έχουν τόσο στόχο την ακουστική απόλαυση όσο τη δημιουργία συνειρμών και εικόνων (με κύριο όπλο στην περίπτωσή μας την -βασανιστική στους μη μυημένους- επανάληψη). Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Το δεύτερο μέρος ξεκινά με το "Scarecrow" του οποίου η "σάπια" ατμόσφαιρα "σέρνεται" θαρρείς για πάντα. Όταν τελειώνει σου φεύγει ένα βάρος απο την ψυχή. Έχεις μπει πλέον στα βαθιά!

Το "Psalm 69" με την μηδενιστική-φουτουριστική ατμόσφαιρα και τα απανωτά layers απο samples ανεβάζει σε σημεία τους ρυθμούς και "επιστρέφει λίγη αγάπη πίσω στον Θεό". Όχι πολλή.

Το "Corrosion" με τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό του και τα samples πανικού, φτάνει στα αυτιά μου σαν το soundtrack μιας χαώδους αιματοβαμένης διαδήλωσης.

Το "Grace" είναι μάλλον το όραμα της μπάντας για την Αποκάλυψη. Φουτουριστικό, airborne, layered, χωρίς συγκεκριμένη δομή. Όταν όμως συντελείται η Αποκάλυψη στα ακουστικά σου, άλλα πράγματα σε ανησυχούν:

Γιατί το ακούω αυτό;
Μπορεί αυτό να θεωρηθεί μουσική;
Γιατί θέλω να το ξανακούσω;
Μήπως είμαι ένα πολύ διεστραμμένο άτομο;
Πως θα αντικρύσω ξανά τους φίλους μου;
Γιατί η πάπια επιπλέει στο νερό;
Μήπως επειδή είναι φτιαγμένη απο ξύλο;
Τα χλωρά θα καούν μαζί με τα ξερά;

Όποια και αν είναι η απάντηση στα παραπάνω, το μόνο σίγουρο είναι το εξής:

Ο δίσκος Psalm 69 είναι καταδικασμένος να θεωρείται «κλασσικός», αν και πιστεύω οτι αν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θα φύτρωνε 5 δάκτυλα και θα σήκωνε το μεσαίο σε όσους τον χαρακτηρίζουν έτσι.
"Γιατί με λες ρε «Κύριο»; Σε έβρισα εγω;"