Trash

Επειδή έχουμε μπουχτίσει (και εσείς φαντάζομαι) στις άσχημες ειδήσεις, θα κάνω την υπέρβαση και θα αναφερθώ σε κάτι ευχάριστο.

Αν κάνατε βόλτα στους δρόμους της Αθήνας ή στα προάστεια τις τελευταίες μέρες, θα διαπιστώσατε σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο την ύπαρξη κάποιων νέων κάδων απορριμμάτων, μπλε στο χρώμα. Rejoice! Rejoice! Παιδιά, δεν είναι κάδοι απορριμμάτων αλλά κάδοι ανακύκλωσης! Απίστευτο;


Εδώ και αρκετά χρόνια (από το δημοτικό θυμάμαι) οι δημόσιοι φορείς μας έλεγαν πάντα για την σημασία που έχει η ανακύκλωση για το περιβάλλον, και μας προέτρεπαν να ανακυκλώνουμε ότι μπορούμε. Όλα αυτά στην θεωρία ήταν πολύ καλά, είχαν σκοπό να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας ενημερώσουν για το πως να προστατέψουμε το περιβάλλον.

Η πράξη όμως κάπου χώλαινε. Και κατά την προσωπική μου εκτίμηση χώλαινε επειδή ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι φορείς δεν πίστευαν στα ίδια τους τα λεγόμενα περί της αξίας της ανακύκλωσης. Γιατί όταν κάποιος πιστεύει αυτά που λέει, τότε τα υποστηρίζει με πράξεις (με κάδους ανακύκλωσης στην περίπτωσή μας). Ποτέ στο παρελθόν δεν είδαμε μια τέτοια κινητοποίηση από την πλευρά της πολιτείας - και σιγά το κόστος που μπορεί να έχει ένας πλαστικός κάδος ανακύκλωσης. Αυτοί οι κάδοι θα έπρεπε (και θα μπορούσαν) να είχαν τοποθετηθεί εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια.

Anyway, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ίσως να συνετέλεσαν σε αυτό το ευτυχές γεγονός όχι μόνο οι πιέσεις των οικολογικών οργανώσεων, αλλά και οι πιέσεις από το μέγεθος των φυσικών καταστροφών που βιώνουμε (και δεν αναφέρομαι μόνο στις πυρκαγιές των τελευταίων εβδομάδων - άλλωστε αυτές δεν είναι φυσικές καταστροφές, είναι εμπρησμοί). Η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν περνά πλέον απαρατήρητη από τους πολίτες και οι πολιτικοί μάλλον αφουγκράστηκαν τους οικολογικούς προβληματισμούς των ψηφοφόρων τους... Good for them!

Σίγουρα υπήρχε και παλιότερα κάπου βαθιά μέσα μας κρυμμένη η οικολογική μας συνείδηση. Μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας, δεν είμαστε και τόσο οικολογικά ευσυνείδητοι ώστε να μαζεύουμε κάθε εβδομάδα υλικό για ανακύκλωση και κάθε εβδομάδα να τρέχουμε με το αυτοκίνητο (και τι γίνεται δηλαδή με όσους δεν έχουν αυτοκίνητο;) στα καθορισμένα από την πολιτεία σημεία για υποδοχή υλικού ανακύκλωσης. Οι άγγλοι σίγουρα θα χαρακτήριζαν αυτή την πρακτική "a pain in the ass". Εγώ τόσα χρόνια την χαρακτήριζα απλά "μαλακία".

Αυτός ήταν πιστεύω ο βασικός λόγος που δεν διαδόθηκε μέχρι σήμερα η ανακύκλωση στην Ελλάδα. Όμως αυτή η λίγη έστω οικολογική συνείδηση που διαθέτουμε μας τσιγκλούσε.
Ορίστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την οικογένειά μου: εδώ και καμμιά δεκαετία η μητέρα μου συγκέντρωνε χαρτιά και τα τοποθετούσε σε ξεχωριστή σακούλα την οποία άφηνε δίπλα στον κάδο απορριμμάτων του δήμου με την ελπίδα ότι οι υπάλληλοι αποκομιδής απορριμμάτων θα τα ξεχώριζαν από τα κανονικά σκουπίδια και θα τα έπαιρναν για ανακύκλωση. Tough luck... Αμφιβάλλω αν ανακυκλώθηκε ποτέ έστω και μία από αυτές τις σακούλες (με τα περιεχόμενά της).

Τώρα όμως, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Θα φανεί αν ο κυριότερος λόγος που δεν ανακυκλώναμε ήταν το ότι απλά βαριόμασταν να τρέχουμε ή αν υπάρχουν και άλλα βαθύτερα αίτια τα οποία δεν είχαμε μέχρι τώρα εντοπίσει (μπορεί κάποιοι συνειδητά να μην θέλουν να ανακυκλώσουν - και δυστυχώς δεν μπορείς να τους πείσεις όλους).

Ελπίζω πάντως ότι η πλειοψηφία των πολιτών, θα αγκαλιάσει αυτό το μέτρο και θα κάνει την ανακύκλωση δεύτερη φύση του. Όπως ήταν μέχρι σήμερα το "πέταγμα των σκουπιδιών", έτσι μπορεί να είναι από τώρα και στο εξής η "ανακύκλωση". Στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσο δύσκολο! Δεν απαιτείται καν να ξεχωρίσουμε τα υλικά σε κατηγορίες. Αν είναι ανακυκλώσιμο, μπαίνει στον μπλε κάδο. Πιο απλό από αυτό δεν γίνεται - ή θα μάθουμε έστω και τώρα να ανακυκλώνουμε, ή δεν θα μάθουμε ποτέ. Όπως λένε και οι άγγλοι: "The ball is on our side".


Και τώρα κάτι σχετικο:

Διάβασα πρόσφατα ότι στην Δανία (ή στην Ολλανδία;) από τα απορρίμματα των σπιτιών μόνο το 10% καταλήγει στις χωματερές. Το υπόλοιπο 90% είτε ανακυκλώνεται είτε καίγεται για την παραγωγή ενέργειας. Φανταστείτε την Ελλάδα όπως είναι. Τώρα φανταστείτε την ξανά με το ένα μόλις δέκατο των τωρινών χωματερών της. Δεν είναι επιστημονική φαντασία παιδιά, ήδη συμβαίνει (στο εξωτερικό). Και εδώ θα συνέβαινε αν το επιθυμούσαμε όλοι (και πιέζαμε γι'αυτό). Αν όμως προτιμούμε την καταστροφή του περιβάλλοντος για την παραγωγή πρώτων υλών και την υποβάθμιση περιοχών με το συνεχές άνοιγμα καινούριων χωματερών, τότε δεν χρειάζεται να πασχίσουμε και πολύ. Αν αυτό επιθυμούμε, τότε καλό θα είναι να μην ανακυκλώνουμε κιόλας.