Play the tape!

• Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη (46%) ζει με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα.

• Το Α.Ε.Π. των 48 φτωχότερων κρατών είναι μικρότερο από τη περιουσία των 3 πλουσιότερων ανθρώπων της Γης.

• Το 18% των ανθρώπων της Γης δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.

• Στον κόσμο δαπανούνται ετησίως περί τα 780 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικό εξοπλισμό, πολέμους κτλ

(στατιστικά δημοσιευμένα από την παγκόσμια τράπεζα και τη Unicef)

Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε.

Μη περιμένετε να σας πω για την αποτυχία του καπιταλισμού και τη σημασία του να «επαναστατήσουμε». Πέραν της πολιτικής, το σίγουρο είναι ένα: Κάτι πάει στραβά. Και αυτό το κάτι πρέπει να ισιώσει. Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η άγνοια του κόσμου. Όλοι μας, λίγο πολύ ξέρουμε στο περίπου, τι ακριβώς γίνεται ανά τον κόσμο και ποιος φταίει.

Άρα;

Αυτό είναι το πρόβλημα αγαπητοί μου! Ότι γνωρίζουμε «λίγο πολύ» και στο «περίπου». Οι ολοένα κλειστές κοινωνίες που ορθώνονται σαν τείχη γύρω μας, ο σύγχρονος τρόπος ζωής που μας κρατάει ακόμα περισσότερη ώρα στον καναπέ του σπιτιού μας και το δίπτυχο ‘κράτος - Μ.Μ.Ε.’ που μας αποπροσανατολίζουν και δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα, μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα όντα, που ενώ τα ξέρουμε όλα, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Μοναδική καινοτομία! Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε. Από νούμερα, στατιστικές και βαρύγδουπα λόγια πάμε καλά. Απο σχέδια και χρονοδιαγράμματα δε, έχουμε μπουχτίσει. Πως μεταφράζονται όμως όλα αυτά; Τι σημαίνουν για εμάς, και πως μας επηρεάζουν ή μπορεί να μας επηρεάσουν; Αν κλέψεις το κομμάτι ψωμί του διπλανού σου θα σε κυνηγήσει γιατί νιώθει ότι αδικείται. Είναι βαθιά ριζωμένο στη σκέψη του ότι το ψωμί του ανήκει και θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να το ξαναποκτήσει. Αυτό λέγεται δίκαιο. Κι όταν σε πνίγει το δίκιο, αντιδράς. Πως θα αντιδράσει τώρα η κοινωνία του ‘μαμ, κακά και νάνυ’; Ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι ειδήσεις μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο;

Δύο πράγματα σε πρώτη φάση.

Πρώτον, είναι αναγκαίο να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία του ‘ότι δεν συμβαίνει στη γειτονιά μου, δεν με αφορά’. Δείτε το από την άλλη πλευρά. Όσοι ασχολούνται με τα κοινά του κόσμου, θα ασχοληθούν και με τη δικιά μου γειτονιά. Πιο πιθανόν να εισακουστείς, εγγυημένα. Και έτσι βοηθάμε ο ένας τον άλλον – τι πιο απλό; Σταματήστε εκφράσεις του τύπου θα πάω διακοπές στο Ξυλόκαστρο ή την Πάρο. Θα πάω διακοπές στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Να συνηθίζει σιγά σιγά το μυαλό. Σαββατοκύριακο, θα πάω Αυστρία – εδώ δίπλα είναι. Στις ειδήσεις να προβάλλονται θέματα ‘Πρεμιέρα σήμερα για το θεατρικό έργο «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» στο Bargal της Σομαλίας’. Μια γειτονιά είμαστε όλοι!

Δεύτερον, χρειάζεται επαναπροσδιορισμός ορισμένων εννοιών, για να καταλαβενόμαστε. Το ‘1.000 νεκροί σε έκρηξη’ δεν λέει τίποτα πλέον σε έναν μέσο αστό με 3-4 ώρες τηλεθέασης; την ημέρα. Πάρτον λοιπόν στο πλησιέστερο νεκροταφείο της περιοχής και πες του (με τη χαρακτηριστική φωνή του Καλυβάτση): ‘Τους βλέπεις; Τόσοι πέθαναν!’. Η έκρηξη θα είναι ένα πρόβλημα να την αναπαραστήσουμε, καθώς αυτή κι αν έχει διαστρεβλωθεί σαν έννοια αλλά και σε τι χρησιμεύει με τόσες χολιγουντιανές ταινίες που βλέπουμε.

Αυτά σε πρώτη φάση. Μετά προχωράμε σε προχωρημένα επίπεδα με πιο ‘δραστικές’ ενέργειες. Κλείνουμε τη τηλεόραση, ξεγραφόμαστε από το video club, βγαίνουμε για βόλτα στο δρόμο, διαβάζουμε κάνα βιβλίο, πάμε κάνα ταξίδι… Ξέρω, ξέρω ακούγονται πολύ ριζοσπαστικά, αλλά το κάθε πράγμα στο καιρό του.

Μόνον έτσι θα δημιουργηθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες που θα βούλονται και θα ενεργούν από μόνοι τους, προς την ίδια κατεύθυνση όμως. Άρα θα λειτουργεί σαν ένα κίνημα, χωρίς την ανάγκη κανενός χορηγού ή ευαισθητοποιημένου που ψάχνει για διαφήμιση. Εφόσον δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ας δουλέψουμε έτσι.

Μου θυμίζει το εκπαιδευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Οι μαθητές φορτώνονται με άπειρες γνώσεις και εφόδια, τα οποία δεν ξέρουν σε τι τούς χρησιμεύουν ή πως θα τους βοηθήσουν στην μετέπειτα ζωή τους και τελικά κινδυνεύουν να γίνουν ζόμπι. Τόσο έξυπνοι, κι όμως τόσο χαζοί! Αλλά πάντα θα είναι δίπλα ο μπαμπάς και η μαμά, που θα επιβραβεύουν το παιδί τους και θα τον ωθούν να πάει ακόμα πιο παραπέρα, και να μην ανησυχεί για τίποτα – αυτοί είναι δίπλα του για ότι κι αν συμβεί. Άσχετα με το αν ο πιτσιρικάς δεν ρωτήθηκε ποτέ από κανέναν για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

Έτσι κι εμείς καθόμαστε στον καναπέ, ενημερωνόμαστε, δουλεύουμε, τρώμε, πάμε και στη τουαλέτα που και που και έχουμε τον μπαμπά (τους ηγέτες) και τη μαμά (τα Μ.Μ.Ε.) να μας καθυσηχάζουν… Συνεχίστε εσείς κι εμείς είμαστε εδώ για ότι κακό συμβεί σε αυτόν τον αφιλόξενο πλανήτη. Εμείς θα βοηθήσουμε τους φτωχούς αυτού του κόσμου κάνοντας εράνους και μεγάλα φεστιβάλ! Δώστε μας εσείς τα λεφτά σας και εμείς θα τα διαχειριστούμε όπως πρέπει. Εμπιστευτείτε μας!

Αμ, έτσι είναι σαν να έχουμε 365 μέρες τον χρόνο προεκλογική περίοδο! Λίγο αέρα ντε… Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά!