Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Σήμερα το πρωί κατά τις 9, ενώ κατευθυνόμουν με το αυτοκίνητο προς το ΤΕΙ έβλεπα με απορία τον ουρανό πάνω από το κέντρο της Αθήνας.

Μια μαυρίλα απλωνόταν πάνω από την τσιμεντούπολη και η Ακρόπολη μόλις που φαινόταν. Εντάξει, το γνωρίζω, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Επειδή όμως το φαινόμενο ήταν εξαιρετικά έντονο σήμερα μου έκανε εντύπωση. Σκεφτηκα: Όλη αυτή την μαυρίλα την ρουφάμε σε κάθε μας ανάσα. Δηλητηριάζουμε τον οργανισμό μας σε καθεμία από τις 28.800 ανάσες που παίρνουμε ανά ημέρα. Είναι υπέροχο που ζούμε ακόμη χωρίς σύντροφο κάποια από τις ασθένειες που σχετίζονται με το αναπνευστικό μας σύστημα.

Αν και πρωί, η θερμοκρασία είχε σκαρφαλώσει στους 30 βαθμούς Κελσίου. Φαντάσου πως θα είναι στις 3 το μεσημέρι, σκέφτομαι. Κόλαση με τα όλα της η πόλη της Αθήνας. Τα βασανιστήρια μόνο της λείπουν...

Είναι τρεις το μεσημέρι και μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο ενός συνάδελφου που το χτυπούσε ο ήλιος για κάμποση ώρα. Τα ευχάριστα νέα; Το αυτοκίνητο δεν έχει κλιματισμό. Τα βασανιστήρια που μας έλειπαν είναι εδώ! 50 βαθμοί, ζεστός αέρας απ' έξω και το μποτιλιάρισμα ...πανταχού παρών.

Διάβαζα στο διαδίκτυο για τον καύσωνα: «Θερμοπληξίες», «…νέο θύμα του καύσωνα ηλικιωμένος από την Κρήτη…», «...μην κυκλοφορείτε άσκοπα έξω...», «...σε εγρήγορση ο κρατικός μηχανισμός». Ένα μήνα πριν στο National Geographic: «Λιώνουν πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε! Η αρχή του Τέλους!»

Η αρχή του τέλους…Θέλω πολύ να δω αυτό το "τέλος". Να δω μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε τελικά. -30 βαθμούς την μια εβδομάδα του χειμώνα, 50 βαθμούς το παρατεταμένο καλοκαίρι. Και κάπου ανάμεσα στους καύσωνες, πάρτε και μερικές χιονοπτώσεις, έτσι για να δροσιστείτε και λίγο ρε αδερφέ.