Big In Λάμπαινα

Όταν ένας καλός φίλος προσφέρεται να σε φιλοξενήσει για το Σαββατοκύριακο στο πατρικό του στο χωριό, δεν χάνεις την ευκαιρία! Και δεδομένου ότι είναι γνωστό ότι «πιο καλή η μοναξιά», αξίζει να το αναφέρω: “Καλοσύνη του”. Δεθείτε παιδιά, προορισμός Λάμπαινα! (Ή αλλιώς το μικρό χωριουδάκι κάπου κοντά στην Βαλύρα, κάπου μέσα στην Μεσσηνία, κάπου μέσα στο σύμπαν.)

Οι δυο αυτές μέρες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες (τρεις μέρες βασικά με την Παρασκευή μέσα). Και πέρα από το γεγονός ότι το παιδί ψιλοφρίκαρε στο road trip με τις μουσικές μου επιλογές, εν τέλει άντεξε και έτσι φτάσαμε καλά (αυτό είναι που έχει σημασία) μέχρι το χωριό του.

Κατά την άφιξη στο χωριό μια από τις πρώτες στάνταρτ στάσεις ήταν φυσικά η εκκλησία του χωριού (η κεντρική δηλαδή γιατί συνολικά θα είχε γύρω στις 5...)
Λαογραφικού ενδιαφέροντος για μένα περισσότερο, παρά θρησκευτικού, η εν λόγω εκκλησία είχε μια εικόνα από (μάλλον ατόφιο) ασήμι του 1903 η οποία απεικόνιζε τον Αϊ Γιώργη τον _________ (επιλέξτε). Ρώτησα τον φίλο μου για την ιδιότητα (το επίθετο) του αγίου αλλά δεν ήξερε ούτε εκείνος. Οπότε εγώ επέλεξα για τις ανάγκες του κειμένου να τον μεταφέρω (σύμφωνα με την «πόζα» του) ως "αναβάτη" ή “καβαλάρη” ή “τζόκεϊ”. Όσοι πιστοί ή ιερόσυλοι προσέλθετε...

Το Σάββατο σε ανύποπτο χρόνο και ενώ ήμασταν με το αμάξι του φίλου στην εξοχή για βόλτα ένιωσα μια περίεργη μυρωδιά. Στην αρχή δεν εντόπισα από που ήταν αλλά μερικά μέτρα παρακάτω στον δρόμο είδα την πινακίδα: "Σφαγεία Μεσσηνίας" (ή κάτι τέτοιο). Δεν μπορώ να πω ότι φρίκαρα, αλλά σίγουρα δεν μου κάθησε και καλά... Είχαμε μόλις τελειώσει και το μεσημεριανό μας το οποίο ήταν πλούσιο σε κρέας, οι προϋποθέσεις υπήρχαν και οι συνειρμοί δημιουργήθηκαν. "Η βιομηχανία του θανάτου έχει την δική της μυρωδιά" σκέφτηκα αλλά δεν το είπα κιόλας γιατί τι όρεξη θα είχε κι ο φίλος μου να ακούει τις δικές μου μακάβριες μαλακίες; (Αλλά το ότι άκουσε άλλα, τα άκουσε!!)

Αργότερα την ίδια μέρα όταν ήταν ο δρόμος μας έξω από τα σφαγεία αυτή η μυρωδιά ξαναεμφανίστηκε... Πήρα μια λίγο πιο βαθιά ανάσα σαν να ήθελα να την συγκρατήσω για λίγο, να την επεξεργαστώ στο μυαλό μου και να ευχηθώ να μην την ξαναμυρίσω ποτέ. Ωστόσο, μετά από δυο περίπου χιλιόμετρα η μυρωδιά επέστρεψε. Κοίταξα τριγύρω μήπως υπήρχε κάποιο απομακρυσμένο κομμάτι του σφαγείου, όμως υπήρχαν μόνο χωράφια. Τελικά μήπως η μυρωδιά δεν ήταν τίποτε παρά κάποιο είδος λιπάσματος; Αυτή ήταν η τελική εντύπωση που μου δόθηκε και για κάποιο λόγο ένιωσα πιο ήσυχος...

Αργότερα το βράδυ (και απαλλαγμένος από αρνητικές σκέψεις) "χτύπησα" 5 σουβλάκια τα οποία σε συνδυασμό με όλο το άλλο φαγητό (το οποίο όμως είχε έρθει νωρίτερα με αποτέλεσμα τα σουβλάκια να μείνουν μόνα τους για το τέλος) με άφησαν με μια ιδιαίτερα δυσάρεστη βαρυστομαχιά μέχρι το μεσημέρι της άλλης μέρας. "Η εκδίκηση του κρέατος" σκέφτηκα... Τελικά αν το μειώσω λιγάκι ίσως να κάνει γενικά καλό σε όλους... Και σε μένα και στα ζώα. (Εκτός βέβαια από τους κτηνοτρόφους και τους κρεοπώλες αλλά ψιλό-στ’ @ρχίδι@ μου, υπάρχουν αρκετοί ακόμη κρεατοφάγοι για να καλύψουν την θέση μου...). Άσχετο, ο φίλος μου λέει ότι (σύμφωνα με το βιβλίο ψυχιατρικής του) πάσχω από «ιδεοφυγή». Λέτε να έχει δίκιο;

Άλλες στιγμές των διακοπών που χαράχτηκαν στο μυαλό μου ήταν αυτές στο γνωστό κάστρο-μπαρ του συνοικισμού Βέργα, όπου η θέα-πιάτο ολόκληρου του Μεσσηνιακού κόλπου μας έριξε σε εικαστικές αναζητήσεις (του στυλ πόσο θα ταίριαζε ένα ιστιοπλοϊκό σε αυτή την εικόνα (από τον φίλο μου) και κατά πόσο πιο σουρεαλιστικό θα ήταν να αναδυόταν ένας γίγαντας κάτω από το ιστιοπλοϊκό όπως στην ταινία ”Time Bandits” ο οποίος να το σήκωνε στο κεφάλι του και να το πήγαινε βόλτα στα ενδότερα της Μεσσηνίας (από εμένα)). Η αν δημιουργείτο ένα μεγάλο τσουνάμι (είναι ευκολότερο από το «παλιρροϊκό κύμα», μην αναρωτιέστε γιατί επικράτησε) στον κόλπο, κατά πόσον θα βλέπαμε την πανέμορφα φωτισμένη Καλαμάτα να βυθίζεται σταδιακά στο σκοτάδι... Σε αυτά φυσικά βοήθησε και η μπυρίτσα η οποία (ειδικά εμένα) με οδήγησε και σε φιλοσοφικά μονοπάτια του στυλ: «Γι’ αυτό πολέμησαν οι αγωνιστές του 1821; Για να είμαστε ελεύθεροι να πίνουμε την μπύρα μας πίσω από τείχη;». Η μπύρα με μένα ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση...

Η κορωνίδα των συζητήσεων μας όμως δεν ήταν τόσο φιλοσοφικού όσο «τεχνολογικού» περιεχομένου και συγκεκριμένα σχετικά με το κατά πόσον η Sony έκανε μαλακία-(ες) με το να δημιουργήσει τον επεξεργαστή Cell για την κονσόλα της (το PS3). Ούτε εγώ ούτε ο φίλος μου είμαστε fans των κονσόλων, όμως η συζήτηση έπιασε γρήγορα φωτιά. Έπεσε “θάψιμο”, και παράλληλα “ξεθάφτηκαν” επιχειρήματα, παραδείγματα και αντιπαραδείγματα από διαφόρους τομείς της ζωής σε μια οδύσσεια να ανακαλύψουμε την λογική πίσω από την τόσο παράλογη κίνηση της εν λόγω εταιρείας. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε ήταν ότι τέτοιες μαλακίες σπάνια γίνονται από σοβαρές εταιρείες. Σε τι καιρούς ζούμε, τι καιρούς...

Με τα παραπάνω ολοκληρώνεται το (αρκούντως εγκεφαλικό) οδοιπορικό μου στην Μεσσηνία. Όμως δεν ήταν όλα εγκεφαλικά, αν θέλετε και μια δυο πιο πρακτικές πληροφορίες ιδού:

Οδικές Πληροφορίες: Αν είστε έξω από το Πήδημα και ζητήσετε οδικές πληροφορίες μπορεί να πέσετε στον ίδιο τύπο που πέσαμε εμείς, ο οποίος το μόνο που είχε να μας συμβουλεύσει ήταν: «Τσιγάρο. ΤΣΙΓΑΡΟ!». Ευχαριστήστε και ξεκουμπιστείτε χωρίς πολλά-πολλά!
Θάλασσα (στον κόλπο): Καθαρή και δροσερή.
Παραλία (στον κόλπο ανατολικά): Με πέτρες, όχι ιδιαίτερα κοσμοπολίτικη. Ξαπλώστρες και ομπρέλες δωρεάν για όλους. Αυτό είναι πολιτισμός.
Ρυθμοί: Χαλαροί. Δύσκολα βρίσκεις ταβέρνα ανοιχτή τα μεσημέρια (κοντά στο χωριό).
Τοπικές σπεσιαλιτέ: Σφέλα και παστή γουρουνοπούλα. Νοστιμότατα και τα δυο.
Απαραίτητα “gadget”: Καλή παρέα και καλή καρδιά. Απλά!

Αυτά από μένα! Περισσότερα επί άλλων θεμάτων όταν ξαναβρώ χρόνο!