Τα «Ευλογημένα» Όπλα Μας (+ Περί Της «Θελήσεως» Της Πατρίδος)

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη για την χρησιμότητα του στρατού και την υποχρεωτική στράτευση γενικότερα, όμως μου έχουν προκύψει κάποιοι προβληματισμοί και θέλω να τους μοιραστώ μαζί σας.

Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι normal άνθρωποι δημοσίως παραδεχόμαστε ότι είναι καλύτερα για τα κράτη να λύνουν τα προβλήματά τους ειρηνικά. Τώρα το τι κρύβει ο καθένας στα σώψυχά του είναι άλλο ζήτημα… Μερικοί μπορεί να γουστάρουν στην ιδέα του πολέμου και της καταστροφής. Μερικοί μπορεί να ονειρεύονται ένδοξους πολέμους και να εύχονται να ξεσπάσουν, για να αποδείξουν πόσο πολύ «γαμάνε και δέρνουν» τον εκάστοτε εχθρό: τους «Τουρκαλάδες», τους «Κωλοαλβανούς» γιατί όχι και τους «Σκοπιανούς» (που καμιά δεκαετία τώρα μας την «μπαίνουν» για το θέμα της ονομασίας της χώρας τους). Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανένα, στο κάτω-κάτω ακόμα και ο Kubrick παραδέχτηκε ότι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ο πόλεμος είναι επίσης πανέμορφος (υποθέτω -και ελπίζω- ότι εννοούσε τον πόλεμο ως εικαστικό θέμα και όχι ως κάτι περισσότερο).

Πέρα όμως από την εικαστική προσέγγιση του πολέμου, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άτομα με σώας τας φρένας που να επιθυμούν να βιώσουν τα ίδια πόλεμο. Αλλά ακόμα και να υπάρχουν, πιστεύω ότι αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία του Ελληνικού λαού και δεν αντιπροσωπεύουν τους υπόλοιπους από μας. Αν δεν το υποψιαστήκατε, ανήκω στην (ελπίζω) πλειοψηφία του λαού ο οποίος δεν επιθυμεί πολέμους και αιματοχυσίες. Προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος ούτε και για την υιοθέτηση «κοσμητικών» επιθέτων προς τα όμορα (ή μη) κράτη, όποιες και αν είναι οι μεταξύ μας διαφορές.

Τον στρατό (η κινητήριος μηχανή κάθε πολέμου) ως οργάνωση/κοινωνία δεν τον έχω βιώσει. Απλά έχω πληροφορηθεί για αυτόν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από ιστορίες φίλων που έχουν ολοκληρώσει την θητεία τους. Μέχρι τώρα πίστευα (πιστεύω ακόμα; Θα δείξει…) ότι ο στρατός καλώς κάνει και υπάρχει, και επιπλέον καλώς κάνει και είναι υποχρεωτικός. Το σκεπτικό μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι καλύτερα να μην ξεσπάσει πόλεμος, αλλά για την περίπτωση που ξεσπάσει (και κινδυνεύει η εδαφική μας ακεραιότητα – δεν θα υποστήριζα επιθετικό πόλεμο) τότε θα πρέπει να έχουμε στρατό αξιόμαχο και με αγάπη προς την πατρίδα (όπως υποτίθεται ότι ισχύει και σήμερα με το μέτρο της υποχρεωτικής στράτευσης – δεν είμαι υπέρ του μισθοφορικού στρατού) ο οποίος θα κάνει το χρέος του και θα διαφυλάξει το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ως χώρα.

Αυτή μπορώ να πω ότι είναι η «ρομαντική» εικόνα που έχω για τον στρατό. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το πραγματικό του πρόσωπο. Όπως ανέφερα παραπάνω δεν έχω ακόμα προσωπικά βιώματα από τον στρατό άρα τα παρακάτω τα γράφω με κάποια επιφύλαξη. Όμως αν ισχύει ότι «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά» τότε οι σκέψεις/προβληματισμοί που θα εκφράσω έχουν βάση στην πραγματικότητα. Και ξεκινώ:

Σύμφωνα με όσα έχω ακούσει (και αν κάνω λάθος διορθώστε με) ο στρατός χαρακτηρίζεται ως «η χαρά της ορθοδοξίας». Αυτό το συγκεκριμένο μου το επιβεβαίωσε πρόσφατα και ένας φίλος ο οποίος ολοκλήρωσε την θητεία του. Προφανώς για κάποιο λόγο οι νομοθέτες μας θεώρησαν σκόπιμο τον εναγκαλισμό του στρατού και της συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστης (μπορεί να εξετάσω το σκεπτικό τους αργότερα). Εγώ όμως ως άθεος (εδώ και κάμποσα χρόνια) δεν μπορώ παρά να προβληματίζομαι για το τι υποδοχής θα τύχω και ποιά θα είναι η θέση μου μέσα στην -καινούργια για μένα- κοινωνία του στρατού.

Ο φίλος που ανέφερα παραπάνω μου ανέφερε χαρακτηριστικά την ιστορία ενός μουσουλμάνου συμπατριώτη μας ο οποίος δεν δεχόταν να δώσει τιμές στην ελληνική σημαία (λόγω του σταυρού της υποθέτω). Σύμφωνα με τον φίλο μου και πάλι, ο εν λόγω συμπατριώτης μας απαλλάχθηκε από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις με Ι5. Χαρακτηριστικά μου είπε: «αν δεν βάλεις σημαία στο κεφάλι ο στρατός δεν σε θέλει».

Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως είναι δυνατόν να απαλλάσσεται κάποιος τόσο εύκολα από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων όταν 100ντάδες (χριστιανοί ορθόδοξοι) συμπατριώτες μας συνωστίζονται στα ιατρεία του στρατού προσπαθώντας να πάρουν τρελόχαρτο. Αν ισχύει αυτό, τότε γιατί δεν δηλώνουν όλοι αλλόθρησκοι/άθρησκοι για να γλιτώσουν την στράτευση; Αν το μυαλό σας πάει εκεί που πάει και το δικό μου, τότε οφείλω να σας βγάλω από τον ονειρικό σας κόσμο και να σας πω (με τον κίνδυνο να γίνω δυσάρεστος) ότι δεν νομίζω ότι τα θρησκευτικά πιστεύω των περισσοτέρων εξ αυτών είναι τόσο ισχυρά ώστε να μην υποκύψουν στον πειρασμό να δηλώσουν ψεύτικο θρήσκευμα. Άλλωστε, ειδικά από ανθρώπους οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να εξευτελιστούν παριστάνοντας τους τρελούς για να αποφύγουν την στράτευση, μπορεί να περιμένει κανείς οτιδήποτε.

Γι’αυτό λοιπόν, I don’t buy it. Αν υπήρχε τέτοιο «παραθυράκι» για να αποφύγει κανείς την στράτευση τότε θα είχε βουίξει ο τόπος. Ίσως δεν κατάλαβα εγώ κάτι σωστά. Ή ίσως απλά για την περίπτωση που ανέφερα παραπάνω ο διοικητής της μονάδας να ήθελε να γλιτώσει από τον στρατιώτη ο οποίος θα του προκαλούσε πονοκέφαλο με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και να το έπραξε με ανεπίσημο (κάποιος θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει ακόμα και… παράνομο) τρόπο μέσω του Ι5. Αλήθεια, γιατί δεν ζητήθηκε από τον εν λόγω στρατιώτη να υπηρετήσει εναλλακτική θητεία; Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει θεσπιστεί;

Η παραπάνω περίπτωση μπορεί να είναι μεμονωμένη, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σε πολλά σημεία η περίπτωση μου ταυτίζεται με αυτή του παραπάνω συμπατριώτη μας. Όχι ότι ως άθεος θα είχα πρόβλημα με την σημαία (είναι κατ’ αρχήν εθνικό σύμβολο - και επιπλέον ο σταυρός μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά από τον καθένα ανάλογα με την θρησκεία/ιδεολογία του), όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω στην υπόλοιπη «χαρά της ορθοδοξίας» του στρατού (η οποία ξεκινά από την θρησκευτική ορκωμοσία και επεκτείνεται σε καθημερινές προσευχές και κυριακάτικες λειτουργίες – και ποιος ξέρει που αλλού).

Σε αυτό το σημείο επιθυμώ να ξεκαθαρίσω την στάση μου. Δεν θέλω να αποφύγω την θητεία μου (ακόμα και αν όντως ίσχυε -έστω και ανεπίσημα- παραθυράκι νόμου με Ι5 ή εναλλακτική θητεία για τους μη Χ.Ο. έλληνες στους οποίους εμπίπτω). Το σκεπτικό μου είναι απλό: υποτίθεται ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα είμαστε όλοι ίσοι και φυσικά πιστεύω ότι ισχύει το ίδιο και για μένα. Μπορεί βέβαια με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας (και κυρίως με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους «ιερείς» να αποφεύγουν την θητεία τους ή να κάνουν «εικονική» στρατιωτική θητεία – αλλά και για άλλους λόγους άσχετους με την στρατιωτική θητεία) να θεωρούμε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι του συντάγματος έχει καταστεί στην καλύτερη περίπτωση ρομαντικό ή στην χειρότερη άκυρο, ωστόσο δεν επιθυμώ να συμβάλλω και εγώ σε αυτή την απαξιωτική λογική. Θέλω να κάνω κανονικά την θητεία μου και να ξεμπερδεύω όπως όλος ο κόσμος.

Here’s the tricky part. Επιθυμώ να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, όμως δεν είμαι διατεθειμένος να πουλήσω την ψυχή μου (άστοχη λέξη για έναν άθεο αλλά μεταφέρει το νόημα εύκολα και γρήγορα) ή αν προτιμάτε την συνείδησή μου και την αξιοπρέπειά μου. Είναι εντελώς διαφορετικό να πάρω όπλο στο χέρι και να μάθω την «τέχνη» του πολέμου και εντελώς διαφορετικό να εξαναγκασθώ να συμμετάσχω σε θρησκευτικές διαδικασίες αμφιβόλου χρησιμότητας και αντίθετες προς τα πιστεύω μου. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν έχω καν το δικαίωμα να μην είμαι Χ.Ο. στο στρατό. Ίσως η περίπτωσή μου να σηκώνει ακόμα και φυλάκιση (ή πολλές φυλακίσεις) μέχρις ότου να «με φωτίσει η χάρη Του» και να επιστρέψω ως «άσωτος υιός» πίσω στην αγκαλιά του μεγαλόκαρδου πατέρα (του ελληνορθόδοξου στρατού μας).

Αν μη τι άλλο, μπορώ να φανταστώ ότι δεν είμαι ο μόνος σε αυτή την κατάσταση. Κάτι ανάλογο δεν θα βιώνουν στο στρατό όσοι έχουν την ατυχία να είναι άθεοι / άθρησκοι / εβραίοι / μουσουλμάνοι / χριστ. καθολικοί / παγανιστές και πάνω απ’ όλα Έλληνες; (Κακοί συνδυασμοί όλοι…) Μπορώ να φανταστώ έναν βαθμοφόρο στρατιωτικό να σκύβει με «αγάπη» πάνω από το ζήτημά μου και να μου εξηγεί γιατί η Πατρίδα με θέλει Χ.Ο.. Εγώ απαντώ (με σχετική ειλικρίνεια) ότι δεν θέλω να προκαλείται εξ’ αιτίας μου αναταραχή στο στράτευμα αλλά δεν μπορώ να πουλήσω και την ψυχή μου. Τότε ο αξιωματικός παίρνει το αυστηρότερό του ύφος και χωρίς να διστάσει μου λέει: «Αυτό ζητάει η Πατρίδα από σένα! Ένας στρατιώτης πρέπει να δίνει και την ψυχή του ακόμα για την Πατρίδα!»

Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση άμεσα, όμως κάτι με βασανίζει. Ψελλίζω «μάλιστα», χωρίς όμως να έχω πειστεί ότι έχω άδικο. Μήπως αυτά που πίστευα ήταν τόσο παράλογα; Μήπως είναι όντως τελικά θέληση της Πατρίδας να γίνω ένα άβουλο πιόνι, κενό από κάθε είδος αξιοπρέπειας και ατομικότητας;

Και τότε μου έρχεται η «φλασιά». Η πατρίδα δεν μου ζήτησε τίποτε. Ο μόνος που μου ζήτησε κάτι ήταν ένας ένστολος αξιωματικός, flesh and blood όσο εγώ και κάθε άλλος. Πού ξέρει αυτός τι πραγματικά θέλει η πατρίδα από μένα; Επειδή του το είπαν οι ανώτεροί του; Και αυτοί με την σειρά τους πού ήξεραν τι θέλει η πατρίδα από εμένα;

Ήρθε η ώρα για το πιο «ανίερο» κομμάτι κειμένου που έχω γράψει ποτέ.

Θα δεχόμουν να πεθάνω για την πατρίδα μου. Επίσης θα έκανα την καρδιά μου πέτρα, θα έβαζα την συνείδησή μου σε λήθαργο και θα σκότωνα για την πατρίδα μου αν ήταν απαραίτητο (σε επιθετικό πόλεμο δεν θα συμμετείχα όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες για το άτομό μου). Πολύ δραματικά δεν τα λέω; Είναι όμως η αλήθεια. (Άλλοι, γνήσιοι ειρηνιστές δεν θα μπορούσαν ούτε καν σε αμυντικό πόλεμο να πιάσουν όπλα – αλλά για αυτούς θα υπήρχαν και άλλες θέσεις σε ένα πόλεμο.)

Ναι, τα παραπάνω θα ήμουν πρόθυμος να τα κάνω από αγάπη για την πατρίδα μου. Όμως έχω και κάποιες απαιτήσεις από αυτήν. Και μια από αυτές είναι να μου ανταποδίδει την αγάπη της. Όχι υλικά (αυτό είναι κάτι που το αφήνω με όλη μου την καρδιά στους κατά τ’ άλλα αξιότιμους μισθοφόρους στρατιώτες μας), αλλά ηθικά.

Σας νιώθω να βράζετε από οργή για αυτά που διαβάζετε. Να σας υπενθυμίσω λοιπόν ότι η αγάπη δεν είναι τυφλή (η δικαιοσύνη υποτίθεται ότι είναι, αλλά και αυτό αμφισβητείται). Μπορείς να αγαπάς χωρίς να σε αγαπάνε, όμως αυτή η κατάσταση δεν κρατάει για πάντα. Αν δεν βλέπεις ανταπόκριση τότε σταματάς να αγαπάς και εσύ. (Και δεν δέχομαι τις χριστιανικές ιδέες περί ανιδιοτελούς/τυφλής αγάπης, ότι δηλαδή πρέπει να αγαπάς ακόμα και τον διώκτη σου, ακόμα και αυτόν που σε μισεί. Είναι ιδέες τις οποίες δεν τις συμμερίζομαι γιατί ακόμα και αν θεωρητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο, εν τούτοις είναι το λιγότερο μη ρεαλιστικές).

Αναρωτιέστε αν θεωρώ ότι η πατρίδα μου με μισεί (ή το αντίστροφο); Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Η Πατρίδα μου αν είχε φωνή θα με υποστήριζε και αν είχε χέρια θα με αγκάλιαζε με αγάπη όσο κάθε άλλο παιδί της. Όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό από μόνη της. Καλώς η κακώς η «διάθεσή» της εκφράζεται μέσω των ανθρωπίνων πράξεων. Και όλοι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Μερικές φορές δεν κατανοούν την «θέλησή» της. Μερικές φορές την «παρερμηνεύουν» κακόβουλα. Συγκινητική η παρομοίωσή μου της Πατρίδας με την Μάνα; Μήπως και ιδιαίτερα πατριωτική (μέχρι αναγούλας); Ναι, μερικές φορές νιώθω ακριβώς έτσι, και εσείς με πετύχατε σε μια από αυτές τις φορές.

Αναφέροντας τα παραπάνω, αναπόφευκτα μου έρχεται στο μυαλό το πιο τρανταχτό παράδειγμα των λεγομένων μου από την σύγχρονη ιστορία μας:

17 Νοέμβρη 1973

Απλοί στρατιώτες, πολίτες πριν από λίγο καιρό και οι ίδιοι, ακολουθούν τις διαταγές της τότε δικτατορίας (η οποία ενεργούσε εις το όνομα της Πατρίδος) και ξεκινούν το θανατηφόρο έργο τους.

Πρέπει να συμπεράνουμε λοιπόν ότι η πατρίδα ήταν αυτή που «ζήτησε» από το τανκ να εισβάλλει στο Πολυτεχνείο; Γιατί εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ότι οι μόνοι υπεύθυνοι για τη σφαγή στο Πολυτεχνείο ήταν εκείνοι οι οποίοι ξεδιάντροπα οικειοποιήθηκαν τον τίτλο των «εκφραστών της Πατρίδας».

Και για να αποφύγω κάθε σύγχυση δεν λέω ότι όσοι ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι θέλει η πατρίδα είναι χουντικοί και φασίστες. Απλά λέω ότι είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη (ακόμα και εγώ αυτή την στιγμή που γράφω). Γι’ αυτό λοιπόν, και για όσους ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι θέλει η Πατρίδα, να τους υπενθυμίσω μια σοφή παροιμία που λέει: «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες». Είμαστε πολύ μικροί για να ξέρουμε τα πάντα.

Κλείνοντας την παραπάνω παρένθεση των σκέψεών μου, επιστρέφω στον κυρίως προβληματισμό μου. Αν όντως η Πατρίδα (και όχι κάποιος αυτόκλητος «φωστήρας» «εκφραστής» της - πολιτικός /στρατιωτικός / κληρικός) μου ζητούσε να πουλήσω και την ψυχή μου τι θα έκανα; Μπορεί και να το έκανα. Όμως μια Πατρίδα η οποία ζητάει την πνευματική συντριβή σου (μέσω της ταπείνωσης των θρησκευτικών σου πεποιθήσεων), είναι μια πατρίδα για την οποία δεν αξίζει να παλεύεις. Είναι μια πατρίδα την οποία δεν αξίζει να υπερασπιστείς. Είναι μια πατρίδα για την οποία δεν θα κλάψεις αν χαθεί γιατί η ίδια δεν είχε θέση στην «καρδιά» της για εσένα.

Όμως είπαμε παραπάνω: «Καλώς η κακώς η «διάθεσή» της εκφράζεται μέσω των ανθρωπίνων πράξεων».

Γι’ αυτό τον λόγο θα επανέλθω και θα σταθώ λίγο ακόμα στο θέμα του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα. (Θεωρώ ότι αυτός ο χαρακτήρας προέκυψε από σειρά νομοθετημάτων και άρα εμπίπτει στις ανθρώπινες πράξεις). Δεν είμαι σίγουρος με ποιο σκεπτικό έγινε αυτός ο εναγκαλισμός στρατού και ορθοδοξίας. Πρώτα πρώτα, πρέπει να πω ότι πρόκειται για ένα συνδυασμό ο οποίος δεν έχει καμία λογική. Αν και δεν είμαι εδώ και κάποια χρόνια χριστιανός, γνωρίζω την φιλοσοφία του χριστιανισμού. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Χριστός (έτσι όπως μας έχει παρουσιαστεί ως προσωπικότητα – γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω την πραγματική του προσωπικότητα (αν όντως υπήρξε)) δεν θα έπαιρνε αυτόματο όπλο στα χέρια του, ούτε θα οδηγούσε ένα άρμα μάχης για να μπει θριαμβευτής στην Πόλη. Πράος και γλυκομίλητος θα προσπαθούσε να πείσει και τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές να αφήσουν τα όπλα και να ζήσουν μαζί εν ειρήνη.

Αν και η ιστορία έχει αποδείξει ότι η χριστιανική θρησκεία στάζει αίμα (από την εποχή των σταυροφοριών κιόλας – και από παλιότερα) εν τούτοις θα ήλπιζε κανείς ότι στη σήμερον ημέρα δεν θα υπήρχαν χριστιανοί πρόθυμοι να αφήνουν την θρησκεία τους να συσχετίζεται με όπλα, βία, ρατσισμό και ξενοφοβία (κακά τα ψέματα, ξέρουμε ποια είναι η δουλειά του στρατού). Είναι μια προσέγγιση, η οποία απαξιώνει (κι άλλο) την ήδη απαξιωμένη στη συνείδηση πολλών ανθρώπων ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία.

Αλλά και από την πλευρά του στρατού, αυτός ο εναγκαλισμός με την ορθοδοξία είναι παράλογος. Το γιατί θα το εξηγήσω καλύτερα με ένα παράδειγμα. Έστω ότι ξεσπάει πόλεμος ανάμεσα στην χώρα μας και στην Ελβετία (χώρα που διάλεξα!). Χριστιανοί εμείς (δηλαδή η πλειοψηφία του λαού), χριστιανοί και εκείνοι. Σταυρό έχουμε στη σημαία μας εμείς, σταυρό έχουν στην σημαία τους και εκείνοι. Να υποθέσω ότι ο θεός θα πάρει το μέρος μας σε αυτή την υποθετική σύρραξη επειδή τα δικά μας στρατεύματα θα είναι «ορθόδοξα» ενώ τα αντίστοιχα των εχθρών θα είναι «καθολικά»; Μέσα στον παραλογισμό ενός πολέμου μπορεί κάποιος να το πιστέψει ακόμα κι αυτό, οπότε μάλλον επέλεξα λάθος παράδειγμα. Όπως και να έχει όμως, η νοοτροπία του στρατού ότι ο θεός (ο οποίος θεωρητικά πρεσβεύει την αγάπη) θα προστατεύει τα στρατεύματά μας και θα κατατροπώνει αυτά των εχθρών μας, ακούγεται εντελώς βλάσφημη ακόμα και για μένα τον άθεο. Αν δε ήμουν χριστιανός και στρατευμένος, πιστεύω ότι θα είχα ακόμα μεγαλύτερο ηθικό πρόβλημα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα.

Βέβαια αν κοιτάξουμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά, ο στρατός πιθανότατα χρησιμοποιεί την ορθοδοξία απλά ως ένα μέσο για να αυξάνει το ηθικό των στρατιωτών. Με αυτή την λογική όμως, δεν θα έπρεπε να φροντίζει για να αυξάνει το ηθικό όλων των στρατιωτών (και των μη Χ.Ο.); Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν επικρατούσε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας (ή έστω απλής ανεκτικότητας προς τις άλλες θρησκείες) στο στρατό;

Αλλά ακόμα και αν τα παραπάνω επιχειρήματα δεν είναι αρκετά για να πείσουν εντελώς κάποιον, το γεγονός ότι το ίδιο το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας στους έλληνες πολίτες είναι κάτι το αμελητέο για την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων; Αν ο στρατός έχει γνώση του Συντάγματος και του γεγονότος ότι υπάρχουν και αλλόθρησκοι έλληνες και παρ’ όλ’ αυτά δεν πράττει τα δέοντα, δηλαδή να τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό και να τους δίνει τις ίδιες ελευθερίες όπως στους Χ.Ο. στρατιώτες, τότε έχουμε να κάνουμε με (αντισυνταγματικές) διακρίσεις του χείριστου είδους απέναντι σε αυτούς τους συμπατριώτες μας.

Και επιπλέον, πέραν της ανεξιθρησκίας, αν δεν κάνω λάθος στο Σύνταγμα της Ελλάδος γίνεται η εξής αναφορά (σε ελεύθερη μεταφορά): «όλοι οι έλληνες οι οποίοι μπορούν να φέρουν όπλα οφείλουν να υπερασπίζονται την εδαφική μας ακεραιότητα». Δεν νομίζω ότι το Σύνταγμα κάνει θρησκευτικές διακρίσεις σχετικά με το ποιοί έλληνες πολίτες μπορούν να φέρουν όπλα. Άρα το Σύνταγμα επιθυμεί να στρατεύονται όλοι. Γιατί ο στρατός «νιώθει» την ανάγκη να αγνοεί το γεγονός ότι στρατεύονται και μη Χ.Ο. συμπολίτες μας, είναι κάτι το οποίο χρήζει μελέτης (η οποία δεν νομίζω ότι μπορεί να διενεργηθεί από εμένα).

Πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι. Ίσως απλά ο στρατός να μην έχει ενημερωθεί για την ύπαρξη του λεγόμενου «Συντάγματος», άρα η στάση του απέναντι στις μειονότητες είναι αν όχι λογική (καμία κακομεταχείριση δεν είναι λογική), τότε απλά κάπως δικαιολογημένη.

Αν όμως ο στρατός αγνοεί το Σύνταγμα, τότε εμένα μου γεννάται η εξής απορία την οποία και παραθέτω με ύφος καλοπροαίρετης αφέλειας: «τι είναι αυτό ακριβώς το οποίο υπερασπίζεται ο στρατός;» Προφανώς δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Όμως κακά τα ψέματα, ο στρατός γνωρίζει πολύ καλά την ύπαρξη του Συντάγματος, απλά το αγνοεί. Και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από την άγνοια. Υποδηλώνει αναλγησία. Για το καλό όλων μας ελπίζω να πρυτανεύσει κάποια μέρα η λογική και όλα τα θέματα που έθιξα παραπάνω να είναι απλά μια θλιβερή παρένθεση στην ιστορία του εθνικού μας στρατού.

Ελπίζω όμως και για κάτι άλλο: αν ο στρατός συνεχίσει να είναι αυτό που περιέγραψα παραπάνω, δηλαδή μια αμοραλιστική οντότητα χωρίς συγκεκριμένη λογική ταυτότητα (γιατί αντικρουόμενες ταυτότητες και παραλογισμό έχει σε αφθονία), η ύπαρξη της οποίας υποσκάπτει ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα, τότε καλό θα είναι αν δεν μπορεί να ανανεωθεί ώστε να εκπληρώνει τον ρόλο που της έχει δοθεί, τότε τουλάχιστον να μας κάνει την χάρη και να εξαφανιστεί.