Γιορτή της μουσικής

"Αν μπορέσαμε να χαρούμε την Αθήνα έτσι όπως ήταν στη παγκόσμια ημέρα της μουσικής για 3 μέρες, τότε, ίσως κάποτε να μπορούμε να τη χαιρόμαστε έτσι για πάντα."

Τάδε έφη ο γράφων, ενθυμούμενος τι απέγινε η ολυμπιακή εκεχειρία και συλλογίζεται…

Δεν είχα ξαναπαρακολουθήσει τη παγκόσμια ημέρα της μουσικής στη πρωτεύουσα και μιας το αίμα μου βράζει για κρεπάλες και διασκέδαση είπα να της δώσω μία ευκαιρία. Ομολογουμένως δε περίμενα να περάσω τόσο καλά. Τι η ζωή στους δρόμους, τι οι τουρίστες (αμ, αυτοί κι αν θα πήραν καλή εντύπωση!), τι οι ντόπιοι, τι τα δρώμενα και οι… συναυλίες βεβαίως βεβαίως.

Μα πόσα νέα συγκροτήματα ξεφύτρωσαν από το πουθενά;
Από ποτέ ο Αθηναίος χορεύει μόνος του και συμπαρασέρνει κόσμο από όλες τις φυλές;
Από πότε ο κόσμος τρέχει μέσα στους δρόμους για να προλάβει άλλα happenings;

Κι όλα αυτά, χωρίς ίχνος από μπουζούκι και δήθεν εντεχνο-λαικούρα και μάλιστα δωρεάν! Φαίνεται, κάτι αλλάζει σε αυτή τη πόλη και νιώθω χαρούμενος που θα συμμετέχω. Θα το πω με σιγουριά. Δεν μας έλειπε τίποτα από τη ζωή μίας ευρωπαϊκής πόλης. Ντάξει, τα παραλέω γιατί για να πω τη κακία μου, έριξα μια ματιά στα προγράμματα των υπολοίπων χωρών, μιας και η γιορτή θεωρείται παγκόσμια. Απογοήτευση. Αν εξαιρέσουμε τη Γαλλία (που αυτή ίδρυσε και τον θεσμό), και κανά δυό άλλες πόλεις η γιορτή είναι πέρα για πέρα τυπική. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιος από τους δύο (Ελλάδα VS Μεικτή Κόσμου, στο περίπου) είναι ξενέρωτοι. Και εδώ έρχεται η τραγική διαπίστωση. Ότι δυστυχώς, εμείς είμαστε αυτοί. Ναι αγαπητοί μου, όσοι συμφωνείτε με εμένα το έχετε ζήσει και το ξέρετε και όσοι όχι, δεν το έχετε ζήσει και δεν το ξέρετε. Θα μου πείτε είναι μέτρο σύγκρισης αυτό; Σαφώς και όχι, αλλά δεν είναι σκοπός του κειμένου αυτού να αναλύσουμε ποιος γλεντάει πιο πολύ ή ποιος «νομίζει ότι γλεντάει πιο πολύ».
Άλλωστε την πικρή αλήθεια όλη την ξέρουμε. Μετρήστε τον πληθυσμό της χώρας και τα μπουζουκομάγαζα. Για καθέναν μας υπάρχει και μία καρέκλα reserve. Δεν είναι τυχαίο. Μας λείπει αυτό το αλατοπίπερο από τη διασκέδαση και βρήκαμε ευκαιρία να ξεσπάσουμε στη γιορτή της μουσικής! Δηλαδή, τώρα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι του χρόνου; Ο ξένος μπορεί να ζει τέτοιες καταστάσεις 2 φορές το μήνα, και η τρίτη να τον αφήνει ασυγκίνητο... Τελοσπάντων, θα μπορούσα να γράφω για ώρες πάνω στο θέμα, αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στα λόγια με τα οποία άρχισα. Και για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια και βαρεθείτε θα τελειώσω με ένα άλλο βαρύγδουπο ρητό, αυτή τη φορά κλεμμένο από την super σειρά X-Files.

Η ζωή είναι εκεί έξω. (του ρου ρου ρου ρου ρου ρου...)